De eerste terugplaatsing.

Hoihoi,

Wat een rollercoaster aan emoties zo'n nieuwe behandeling. Het had weer even een beetje hetzelfde gevoel als bijna 3 jaar geleden. Je weet niet wat je tewachten staat en je zit vollop hoop en spanning.

Van de 9 eicellen die er gevonden waren bij de punctie, waren er 6 bevrucht. Best goed. En deze 6 hadden ook de eerste deling doorstaan. Zaterdag 21 oktober werd ik voor het laatst gebeld. We maakten een afspraak voor de maandag. Er waren van de 6, 2 blijven hangen en 4 waren mooi doorgedeeld dus vrijwel zeker dat de terugplaatsing kon plaatsvinden.

Maandag 23 oktober was het dan ook zover. De mooiste werdt uitgezocht en teruggeplaatst. Allemaal even weer nieuw want dit is natuurlijk heel anders dan de inseminatie. Alles verliep zoals het hoorde en al vrij snel stond ik weer buiten. De volgende dag kreeg ik tehoren dat ik 2 cryo's heb. Top! Nu zijn de wachtdagen tocht echt aangebroken. 4 november was de officiele testdag, 17 dagen na de punctie.

Wat waren deze dagen lastig. Haast lastiger dan de 2 weken na de IUI's. Je bent er toch elke dag er wel mee bezig want elke avond om 20.00 moest ik Prolutex spuiten. Soms erg vervelend als ik etentjes of borrels had. Of ik moest later aansluiten, of van te voren de spuit klaarmaken en meenemen, wat niet altijd zo handig was.

Woensdag 1 november heb ik getest. Gezien ik constant ongesteldheidskrampen had en ontzettend het gevoel had dat mijn menstruatie ging komen wou ik toch wat eerder testen. Negatief. Dit was voor mij eigenlijk al het moment dat ik wist dat de verste terugplaatsing gefaalt had.
Vrijdag 3 november heb ik wederom getest. En wederom hartstikke negatief. Meteen contact met de kliniek gehad en nu moet ik een cyclus wachten tot ik verder mag met de cryo. De medicatie kan ik ook meteen ophalen bij de apotheek zodat ik meteen kan starten als ik wederom een menstruatie heb. Hopelijk heb ik niet weer een 55+ cyclus en kan ik dit jaar nog voor een volgende poging.

Wat een teleurstelling. Dit weekend heb ik ook echt even de tijd genomen om te rouwen. Het voelt als een soort miskraam want er was een bevruchting en hij was mooi 5 daags gedeelt. Ik voelde mij heel even zwanger maar alle hoop en positiviteit die ik weer opnieuw had gekregen, is als een klap in het gezicht weg geslagen. 

Deze gevoelens moet ik echt even omarmen en mij vervolgens weer te kunnen herpakken. Om de hoop en positiviteit terug te vinden. Na bijna 3 jaar in deze medische molen te zitten, heb ik echt geleerd dat deze verdrietige, hopeloze gevoelens er ook mogen zijn en dat je er heel bewust doorheen moet. Wegstoppen heeft geen zin.

Na regen komt zonneschijn.

Liefs.