Gelukkig is het goed afgelopen

Het kan aan mij liggen, maar duurde die grote vakanties vroeger niet veeeeeel langer? Zes hele weken vrij, maar daarvan zijn er toch echt al bijna vier voorbij. Sommigen hebben de eerste schoolweek er al weer opzitten. Hier beginnen ze over twee weekjes alweer. Nou ja, nog twee weken genieten van in onze pyama's ontbijten en daarna (meestal) nergens op tijd moeten zijn. Als alles gewoon zijn gangetje blijft gaan althans.

Want twee weken geleden leek de tijd eventjes volledig stil te staan. Mijn man had vrij en de donderdagochtend begon zoals de rest van de week ook was begonnen: papa naar beneden met de twee oudste kids, mama mocht nog even blijven liggen. Terwijl ik langzaamaan weer weg aan het doezelen was hoor ik Jay in de weer met zijn treinrails en ineens een harde bonk gevolgd door mijn man die richting de trap loopt en bezorgd aan Jay vraagt wat er gebeurde.

Daarna werd het opeens heel stil. Ook Phoebe hoorde ik niet meer, een zeldzaamheid op de vroege ochtend. Toen ik mijn man hoorde zeggen 'Jay, zeg eens wat. Jay.' viel het kwartje. Het was niet de houten treinrails die van de trap was gevallen, het was Jay. En gezien de harde bonk had er een hard gehuil moeten volgen, maar het was stil. Ik ben de trap zowat af gevlogen en toen ik Jay zo stil zag liggen, de enorme bult op z'n voorhoofd zag heb ik 112 gebeld.

De rest is een beetje een waas, maar het komt erop neer dat hij zachtjes begon te jengelen terwijl ik iemand van 112 aan de lijn had (geen idee meer of het een man of vrouw was, zo bizar) en weer redelijk reageerde tegen de tijd dat de ambulance er was. Maar omdat hij 2x zijn lengte was gevallen en weg bleef vallen hebben ze hem toch meegenomen. Mijn man is met hem meegegaan in de ambulance. Er is 1 medewerker die achterin de ambulance bij de patient blijft en mocht er tijdens de rit wat misgaan, dan weet papa het hoofd koel te houden. Mama in paniek kunnen ze dan niet gebruiken.

Al met al is het gelukkig goed afgelopen. Hij moest een nachtje in het ziekenhuis blijven en mocht de volgende ochtend samen met zijn hersenschudding weer mee naar huis. Het heeft ruim een week geduurd voordat hij niet meer klaagde over hoofdpijn en we echt weer leuke dingen met hem konden ondernemen, maar inmiddels gaat het weer helemaal goed. Meneer heeft god zij dank nergens meer last van.

Hij niet. Wij wel. De schrik, het besef dat we een moment in het leven van onze dierbare kinderen hebben gehad waarin het in een oogwenk ineens heel anders had kunnen lopen hakt er, ondanks de goede afloop, flink in. Jay is namelijk halverwege de trap achter zijn treinrails die hij had laten vallen aangedoken en voor een groot deel met zijn hoofd op de harde vloer terecht gekomen. Het is wel zo ontzettend veel mazzel dat hij er met een hersenschudding vanaf is gekomen. Maar het is gelukkig wel zo.

Nu is het tijd om die ellendige 'wat als' gedachtes weer terug te dwingen in hun kooi. Slot erop en maar hopen dat ze niet meer uitbreken :S.