Laatste dag van het eerste trimester, een terugblik

Vandaag ben ik precies 13 weken onderweg op de reis die zwangerschap heet. En als ik het goed begrepen heb is dit de laatste dag van het eerste trimester, dus een goed moment voor een terugblik.

12-12-2011: de eerste dag van wat voorlopig m'n laatste menstruatie bleek te zijn. Wat was ik verdrietig dat het al voor de 21ste keer niet raak was. En als klapper op de vuurpijl nog een hevige menstruatie ook.... ik voelde me ellendig. Ik wist dat we nu nog een ronde "niets" zouden doen, dan een ronde volgen bij de gyn en vervolgens starten met de IUI. Ik wilde die ronde 22 maar gauw overslaan, geloofde er niet meer zo in.

23-12-2011 net voor kerst voelde ik me een stuk beter, nog een keertje genieten van een ronde zonder medisch gedoe er om heen, nog een keertje even geen druk op de ketel. Ik vermoed dat op deze dag ons wondertje is gemaakt. 24-12 heb ik m'n ovulatie gevoeld. Ik had er alleen niet zo veel vertrouwen in toen, dacht echt dat het een medisch circus zou gaan worden.

Vanaf 30-12-2011 voel ik me emotioneler, en vanaf 2-1-2012 voel ik me ronduit beroerd.... eerst wijt ik het nog aan oud & nieuw, durf het niet te geloven... 4-5-2012 geef ik de hele dag over en lig ik ziek in bed. Vanaf 5-1-2012 groeit er langzaam een zekerheid en een enorme hoop in me... zou het dan toch?

7-1-2012 blijkt in alle vroegte dat het hoera hoera toch zo ver is! Twee streepjes op de test die ik die ochtend deed... op m'n NOD. Hoera! Dikke tranen van vreugde maar ook van ongeloof. Op dat moment ben je al 3 weken en 5 dagen. Naaste familie weet het die dag. Er was een verjaardagsfeestje maar daar ging ik niet heen: moe. M'n man gaat wel en zit de hele avond met een grijns op z'n gezicht.

8-1-2012 voor de bevestiging nog 2 testen gedaan.... we geloofden het nog niet helemaal, maar deze kleuren eerder en duidelijk in 2 streepjes: het is echt zover.

Vanaf dan gaat alles snel. 9-1-2012 (maandag) kunnen er een hoop telefoontjes gepleegd worden: MvM, dokter, fertiliteitsafdeling. De eerste weken regeren de hormonen behoorlijk. Ik ben moe, misselijk emotioneel, heb hoofdpijn, maar het doet er allemaal niet toe, ik ben zwanger en geniet met volle teugen.
Moet wel al vrij snel een broekmaat groter aan want m'n buik zet als een idioot op....

De eerste twee echo's zijn zo fijn om te zien: eerst maar een soort van boontje met een knipperende pixel, maar op die tweede echo (9 weken) al echt een minimensje, herkenbaar en beweeglijk. Dan het goede nieuws dat we naar de verloskundige mogen. Vanaf dan is het afkicken: de eerste eco die er nu aan komt is met 20 weken. Nog maar 7 weken en dan zien wij onze Uk weer.

Inmiddels zijn we het eens over de namen en beginnen eindelijk de zwangerschapskwaaltjes zich een beetje in toom te laten houden. En wonder boven wonder: ik kon vandaag weer terug naar m'n oude broekmaat..... ben ik aan de ene kant blij mee maar aan de andere kant maakt het me ook onzeker....

Die grote roze/blauwe wolk heb ik nog niet gevonden, maar ik vind het een hele mooie reis tot nu toe. Ben benieuwd naar de volgende twee trimesters.....