Vandaag precies 6 weken zwanger

Vandaag precies 6 weken zwanger. Ik ben blij maar ook bang als ik deze blog schrijf. Een beetje dubbel. Ik zal het proberen uit te leggen en bij het begin te beginnen.

Dit is mijn 2^e zwangerschap. De 1^e was een missed abortion.

Op 9 juli 2009 heb ik een zwangerschapstest gedaan. en die was positief. We waren zwanger. Ik heb gelijk mijn vriend gebeld. En gezegd van je word papa. Hij was stil. We hadden het beide niet verwacht dat het zo snel zou zijn. We waren toen bezig met een huis en het regelen van een bruiloft. Op 5 augustus konden we terecht bij de verloskundige. We hadden gehoopt om het hartje te horen of het kindje te zien. Alleen dat was niet het geval. We moesten naar het ziekenhuis voor een echo maar wel paar weken later. We konden pas half augustus terecht. Eindelijk was het dan zo ver. Op naar het ziekenhuis voor de echo. We hadden veel plezier voor dat we aan de beurt waren. Het regende en Pierre zei als we weer naar buiten lopen dan schijnt de zon, want dan hebben we de kleine gezien. We moesten nog eventjes wachten in de wachtkamer. Yes we werden binnen geroepen. Toen ik op de bank lag kreeg ik koude gel op mijn buik. We zagen wel een vruchtzak. Maar het vruchtje was niet te vinden. Ik moest mijn broek uit doen want ik kreeg een inwendige echo. Ik vond dat niet zo prettig, maar ook omdat mijn blijde gevoel naar angstige voor gevoel. Ik kreeg het gevoel dat het niet goed zat. Maar we zagen het kindje. Er werd geluisterd of het hartje te horen was. Maar nee dat was niet het geval. We zagen het hartje dan ook niet kloppen. Het bleek ook dat we niet 11 weken zwanger waren maar 9 weken zwanger. Ach 2 weken mis gerekend dat is toch niet zo erg. We konden gelijk terecht bij de gynaecoloog. En die stelde voor om nog een weekje te wachten want misschien was het kindje te klein. Dat we het hartje niet konden zien of horen. Een week in onzekerheid leven is echt geen pretje. Echt niet! Het doet alles met je. Je hebt hoop dat alles toch goed is, maar je neemt ook min of meer afscheid. Ik kan het eigenlijk niet goed beschrijven. En iedereen heeft dan zijn eigen ervaring of mening. En ik kan je wel vertellen daar zit je niet op te wachten. Want ik wist toen ook niet wat ik moest denken of doen.

Eindelijk de week was voorbij. We waren bij de gynaecoloog en ik kreeg weer een inwendige echo. En toen was het moment van de waarheid. Het was niet goed. Ik bleek toen wel gewoon 12 weken zwanger alleen het kindje is in de 8^e week van de zwangerschap overleden. Echt balen. Maar de vraag bij mij speelde was waarom mijn lichaam het dan niet verstoten had. 1 op de zo velen gaat het niet volgens de manier van moeder natuur om zo maar te zeggen. het moest weggehaald worden bij mij. Ik moest bloed laten prikken naar opname bureau voor een afspraak te maken. inprincipe moest ik nog een week wachten voordat ik aan de beurt was. Maar ik heb gezegd dat dit gewoon onmenselijk was. Er werd toen gevraagd of ik het erg vond dat een ander gynaecoloog het deed. Nou nee dat vind ik niet erg. Na alles ben ik 2,5 week thuis geweest om dingen te verwerken en bij te komen van alles wat we even snel meegemaakt hadden.

Nu dat we weer zwanger zijn vind ik het best mega eng. En probeer dan ook van elke minuut te genieten. Ondertussen zijn we nu verhuisd naar een eengezinswoning en leven naar 18 januari 2010 want dan krijgen we de 1^e echo en dan bezoeken we gelijk de gynaecoloog. Spannend dus.

Ik ga er weer vandoor, moet nog dozen uitpakken.

Veel liefs Jessie