Alweer een maand verder :)

Ik ben erg blij dat hij het zo goed doet, met borstvoeding vind ik het altijd lastig om te bepalen of hij wel genoeg heeft gehad. Als hij 's avonds aan het mopperen is .. zijn het krampjes, heeft hij honger, heb ik iets gegeten waar hij niet tegen kan? Tja, wie zal het zeggen, maar het is elke keer op het cb weer een bevestiging dat het prima gaat. Ook 's nachts mag ik niet klagen, zo rond middernacht krijgt hij zijn 'laatste' voeding en hij slaapt dan door tot een uurtje of 5, soms komt hij eerder, soms zelf wat later. Ik betrap me er alleen op dat hij altijd, maar dan ook altijd 's ochends naast mij ligt als ik wakker word rond 8 uur. Ik vind het eng om met hem naast mijn te slapen en toch elke ochtend weer hetzelfde. Ik kan alleen niet zeggen dat ik het heel vervelend wakker worden vind, zodra ik mijn ogen open doe kijk ik recht in de zijne, tegenwoordig vergezeld met een brede lach, mijn lieve Kaiman <3

Ook moet ik jullie natuurlijk vertellen over de andere grote mijlpaal. Alaina is dan eindelijk een kleuter, alweer 4 jaar en klaar voor school! Iedereen die het wil.. of niet wil horen zat weten dat ze 'na vakantie naar school' gaat. Ze is er ook wel echt aan toe, ik zie haar helemaal opleven als er een vriendinnetje langskomt om te spelen en ze is verschrikkelijk leergierig. Wat is dit, wat is dat, waarom dit, waarom dat, heb jij dit, ben jij die, wie is dat? En zo nu en dan een onverwachte vraag waar je mond van openklapt of waar je gewoonweg niet weet wat te antwoorden. Soms erg ongemakkelijk, soms verschrikkelijk hilarisch. Ik ben benieuwd hoe de basisschool invloed gaat hebben op haar.

Ook kleine Saar mag ik natuurlijk niet vergeten. Kleine kwebbeltante is het aan het worden. Ze is nu anderhalf, loopt al een flinke tijd en kent een hoop woorden. Ze kan om eten en drinken vragen, verteld me als ze een schone luier wilt hebben (mama, billen bah). Ze kan Alaina roepen (éééénaaaaaaa), weet dat de baby Kai heet. (baaaaaaaby!!! kai!), ze roept onze hond Heidi, kan zeggen dat ze wilt zitten, slapen, naar buiten wilt en natuurlijk kan ze een hoop benoemen (mama, papa, opa, oma, konijn, hondje, poes, vis, auto, fiets etc etc)

Ik ben erg dankbaar voor mijn kleine monsters, ze zijn me alle drie even lief, en ik hoop dat ik ze groot kan brengen tot evenwichtige, eerlijke en lieve volwassenen. Kai is onze hekkensluiter, ik kan en wil niet nog een kindje krijgen. Mijn bekken zullen daarvan nooit meer herstellen, dat herstel is nu al moeilijk en een lang proces. in practisch en financieel opzicht kan het ook niet, kinderen zijn reteduur en het moet wel leuk blijven om in alles te kunnen voorzien, en 4 kinderen in een auto.. dat word lastig als je geen enorme bak kan gaan betalen. Ik moet gewoon gelukkig zijn met wat ik heb gekregen en dat ben ik ook echt. Ik zal het zwanger zijn wel gaan missen ondanks het altijd weer 9 maanden ziek, zwak en vooral misselijk was. Die schopjes , die dikke zwangere buik, het afvragen wanneer, het uitzoeken van kleertjes, hartje luisteren, echo's kijken, dromen over later als hij/zij er is...Dat ik dat nooit meer van mijzelf mee mag maken vind ik wel jammer, maar dan denk ik gauw aan al die maanden in de rolstoel, die weken misselijkheid, de zorgen in de laatste weken, hoe heftig zo een bevalling eigenlijk is en wat voor een impact het heeft op je lichaam en geest.. het is goed geweest. Ik heb het drie keer mogen meemaken, dat is voor sommige al 3x meer dan zij hebben mee gemaakt terwijl ze er al zo lang op hopen. Ik ga gewoon mee hopen met jullie, mee kijken met jullie. Mee beleven met vrienden en familie wanneer het voor hen zover is en ook niet onbelangrijk... Tante Jen geeft raad :P