Geen roze en blauwe muizen

Na de terugplaatsing van de laatste 2 embryo's ben ik een weekje met vakantie gegaan ,een weekje de rust van het bos en mijn tent opzoeken, een weekje geen mantelzorg verlenen aan mijn moeder......rust vond ik niet omdat mijn moeder de week ( of eigenlijk is het eerder al begonnen) voor mijn verdiende rust het sneller bergafwaarts gaat met mijn moeder dan verwacht...ze is de woorden kwijt, ze kan geen zinnen meer vormen....heeft ze een tia gehad...is de tumor uitgezaaid dat is nog onduidelijk, met een dubbel gevoel ga ik weg, mijn zus is de hele week bij mijn moeder en ik we houden via mobiel contact...dus nee echt rust vind ik niet...de begin van de vakantie kan ik een paar dagen helemaal niks te moe om ook maar iets te ondernemen..dan twee dagen naar een vriendin en me even om haar zorgen en de drukte die daar heerst te mogen kommeren even een bevrijding en een gevoel van rust al is het vluchten wat ik dan doe....donderdag 13 augustus weer met mijn tentje in het bos en dan wordt ik heel emotioneel..heb een heel dubbelgevoel weten dat ik de rust hard nodig heb wil ik ook graag bij mijn moeder zijn....vrijdag ochtend vroeg, dag 23 van mijn cyclus gaat het verkeerd, ik ga vloeien en daar is de bevestiging van wat de dag er voor al aan voelde komen daar is de menstruatie al..weg hoop...weg strohalm...weg embryo's.. weg innesteling ( die ik weldegelijk gevoeld heb begin van de week), zondag weer naar huis en daar val ik meteen weer in de zorg, mijn zus brengt me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen...mijn moeder moet in de scan...om te kijken wat er in haar hoofd afspeeld...ik moet testen verplicht zondag of maandag...stel ik uit tot maandag want ik weet het al...en ik zie geen roze en blauwe muizen.....enik vlieg van emotie naar emotie.....en tussen door vlucht ik er voor weg.....tranen niet om me eigen verlies, tranen om het de worsteling die ik bij mijn moeder zie...ik wil haar bij me houden maar tegelijk wil ik dat ze niet al die onderzoeken hoeft te ondergaan..te gelijk wil ik dat ze haar rust vind en vredig in haar slaap durft te overlijden......en die gedachten maakt me ook weer heel verdrietig en emotioneel...zit nu in tranen met een snotneus met mij hart inmijn keel dit te typen...wat ik allemaal opschrijf ik weet het niet, mijn vingers doen hun werk produceren woorden en zinnen...maken fouten...mijn hoofd knalt uit een....mijn rug slaat alle spanning op.....en ik ....ik ben er niet.....