3 maanden

Morgen is het alweer 3 maanden geleden, wat gaat de tijd snel. 3 maanden geleden liepen we in het oktoberzonnetje buiten in een t-shirt. Wat een heerlijk weer de eerste week van mijn verlof. Lekker op vakantie met de familie, ik voelde me zo gelukkig! Ik was er helemaal klaar voor, klaar voor de tijd die zou gaan komen, klaar om een gezinnetje te zijn en ons mannetje te verwelkomen.

Maar een dag later spatte onze droom uiteen en werd een nachtmerrie. De placenta liet los en ons Toby overleed in mijn buik. Je denkt op alles voorbereid te zijn, alles is klaar en deze scenario's zijn geen moment in mn hoofd op gekomen. Wat een verdriet. 

23 oktober kreeg ik 's middags na het zwemmen pijn in mn buik, Toby heeft al die tijd dwars gelegen dus ik dacht dat hij aan het draaien was. Mijn buik had een andere vorm dus dat was de meest logische verklaring. Ik was ook al 34+2 weken. Maar al snel kreeg ik ook pijnscheuten die op weeen leken. Ik had natuurlijk nog nooit weeen gehad, alleen harde buiken, dus ook hier wist ik niet zeker wat het was. Was hij aan het indalen? Ik ben even gaan liggen maar al gauw kreeg ik de behoefte de weeen weg te zuchten en raakte toch een beetje in paniek. Na een paar minuten werd mijn buik hard, heel hard en bleef hard. Totale paniek met daarna ook weeen die om de 2 minuten kwamen en bijna een minuut aan hielden. Het is te vroeg! Ik draaide me om in bed en voelde vocht lopen tussen mijn benen, Mijn vliezen!!!! Maar nee, op dat moment zakte de moed me in mijn schoenen en was de paniek compleet, Bloed!! Het was een plas bloed. Mijn moeder belde 112 en heeft het verhaal uitgelegd. Het leek uren re duren allemaal. Ik ben met spoed afgevoerd met de ambulance naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis, toen nog geen idee van wat me te wachten stond. Eenmaal daar aangekomen werden mijn vriend en ik opgevangen door een verpleegkundige en een arts assistent. Zij probeerden de hartslag van Toby te vinden maar hadden de grootste moeite, toch maar een echo. Maar ook met de echo lukte het niet meteen en de gyneacoloog moest erbij komen. Het moment wat volgde is dat wat ik nu nog steeds zie in mijn nachtmerries, hij vertelde ons dat het hartje niet meer klopte. Onze zoon was overleden.. Totale paniek en onbegrip, ik had hem gister nog gevoeld, hij had de hik, hoe kan dit? 

Nadat we even een moment gekregen hadden om ook de familie in te lichten die achter de ambu aan gereden waren, kwam de gyn terug. Toby lag nog steeds dwars en ik zou niet normaal kunnen bevallen. Ik zou een keizersnede krijgen en zo snel mogelijk ook omdat ik bloedde van binnen door de losgelaten placenta. Om 16.30 waren we in het ziekenhuis en Toby in om 19.16u geboren. Zo perfect, zo mooi. Hij was kern gezond en helemaal af. Zo vreselijk oneerlijk. 

En dan gaat het beginnen, niet alleen het herstel van de keizersnede maar ook het regelen van een crematie. Nooit zoiets hoeven doen en wat doet het vreselijk veel pijn om een kistje uit te zoeken in plaats van een wiegje. Die week is als een waas voorbij gegaan. Toby is geen moment van mijn zijde geweest, hij heeft in het ziekenhuis en thuis elke keer naast me gelegen. Ik wilde hem niet uit het oog verliezen, ik wilde hem pakken als ik dat wilde. En dat heb ik ook gedaan. Ik wilde het moment uitstellen maar de dag kwam dat we afscheid moesten nemen. In het bijzijn van de familie hebben we zijn kistje gesloten en daarna de dienst gehouden. Emotioneel maar een mooie afsluiting van een hele hectische week. 

En nu moeten we dealen met de leegte, wat een immens groot gat heeft dit achter gelaten. Alles was klaar en wat is het steeds weer confronterend om babytjes en kinderwagens te zien in de stad. Ik mis hem elke dag, hij was al zo'n onderdeel van ons leven en het gemis wordt alleen maar groter. Over 3 weken moet ik weer aan het werk, hoe dan? Ongelooflijk, alles gaat door maar mijn wereld staat stil! Nog steeds!

Je was zo welkom staat op het geboortekaartje, en dat was hij, is hij nog steeds. Ons mannetje, onze Toby!!