Na de operatie..

Zo zijn alweer 3 dagen na de operatie... Gaat snel, het herstel daar integen niet zo snel. Ben nog erg moe en duizelig, nog veel pijn met bewegen, opstaan etc. Lang staan gaat nog niet zo heel goed, sta dan te trillen op mijn benen.

Vandaag vriendlief weer naar zijn werk, dus sta er alleen voor, mag van hem niet alleen naar boven, ivm duizeligheid... dus lag al gezellig om 7.00 uur beneden op de bank. Vanmorgen maar meteen de kliniek gebeldt, om te vragen voor een gesprek met de fertiliteitsarts. Om onze kansen in te schatten hoe het nu verder moet. Gelukkig kunnen we er donderdagochtend al terecht. Dus dat geeft wel een fijn gevoel.

Dus nog ff afwachten, verwacht van de week ook een brief van de arts die mij geopereerd heeft, om daar mee in gesprek te gaan.

Kijken met wat voor opties zij komt... ons maar eens inleven in wat we mogen eisen en kunnen krijgen, gelukkig hebben we rechtsbijstand... maar heb weinig zin in deze rompslomp,  wordt je er telkens maar weer aan herinnerd.  Emotioneel heb ik nog geen emotie, durf het niet toe te laten, bang dat ik me dan helemaal instort. Gelukkig veel steun aan mijn partner en familie, maar de pijn zal toch moeten slijten.

Hopelijk slaan we er ons snel mogelijk door heen, gelukkig zijn we samen er goed doorheen gekomen, en er sterker uitgekomen. Dat is het postieve, maar daar had ik deze ervaring  niet voor mee willen maken!

Ben benieuwd wanneer mijn cyclus weer gaat werken, vloei nu af en toe nog bruin bloed..