Eindelijk er eens wat van gezegt....... en nu???

Vorige week was ik het zo zat, mijn moeder....

nooit vraagt ze eens aan ons, hoe het gaat, wat dit traject met ons doet en wat het voor ons nu eigenlijk inhoudt. Maar vervolgens wel overal aan de grote klok hangen ooms, tante en haar danscollega,s . Om te vertellen waar wij mee bezig zijn, terwijl ze niet eens wat icsi is en inhoudt... :(

dus, woensdag mijn stoute schoenen maar eens aangedaan, en naar mijn moeder toe gegaan. In al die jaren dat wij  u samen wonen 5 jaar, is mijn moeder misschien 3 a 4 keer alleen langskomen, mits ik dat vroeg om eens langs te komen om koffie te drinken... lekker geïnteresseerde moeder :(

Heb haar de waarheid nu eens echt gezegt, zal een voorbeeld noemen, de dag voor de punctie verteld mijn vriend dus aan mijn moeder dat morgen de punctie gedaan wordt, wat zegt mijn moeder dan, aha weet je dat je tante ook met spoed  morgen naar het ziekenhuis moet voor haar nekklachten? Nou, nee maar misschien hebben wij wat anders aan ons hoofd????..

En al deze frustratie was zo opgestapeld bij ons, dat ik er maar eens wat van gezegt heb, ik heb haar ook gevraagd hoe kan het dat je nieteens vraagt hoe het gaat, of kun je me eens wat duidelijker uitleggen wat het is en met jullie doet. Of waarom heeft ze nooit eens op internet gekeken?? Ze weten het nu bijna een jaar dat we hier mee aan de gang zijn...  waarom?  En wat krijg je voor antwoorden, jah ach ik heb 4 kinderen gekregen dus heb er nooit in hoeven te verdiepen, of tjah ik werk 4 dagen in de week wanneer moet ik dan eens kijken naar informatie, of even bellen misschien? Nou  ik  moest boodschappen doen, zekers de hele dag ofniet?.? Wat moet ik nou met zo moeder, zelfs toen ik begon te huilen, keek ze de andere kant op, ipv even een arm om je heen... emotiloze moeder!! Jah vroeger werd er niet gepraat over gevoelens en emotie, ja en ? Wat heb ik daaraan? Ik leef nu !

en nu zijn we bijna 6 dagen verder, en niks van mijn moeder gehoord, en  nu?? Ben er zo klaar mee. Wat heb ik aan haar als het me alleen maar energie en frustratie opleverd en geen enkel begrip? Weet niet meer wat ik nu moet, eigenlijk ben ik er klaar mee, laat haar maar lekker links liggen, even geen moeite aan iets besteden als het toch geen zin heeft. 

Eerst maar eens lekker weer genieten van mijn ventje, morgen vertrekken we naar zwitserland, ff hoofd leegmaken. En geen gezeur meer aan mijn hoofd.