Eerlijke brief aan mezelf (2 huilbaby’s)

Lieve ik,

Ik wil nooit meer een baby. Echt nooit meer. Alle twee mijn baby’s zijn huilbaby’s geweest. Het was en is nog steeds lastig om erachter te komen wat er nou precies aan de hand is. Vooral in het begin krijsten ze soms wel 10 uur per dag. We hebben alle ziekenhuizen en hulpverleners gezien, maar een echte oplossing was er niet. Behalve de tijd zijn werk laten doen, totdat de baby ouder en rustiger werd. Ik wil nooit meer een baby.

Ik schrijf dit niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Want ik hou zielsveel van ze, diep in mijn hart. Ik schrijf dit om mezelf te beschermen. Mijn kinderen en mijn gezin te beschermen .Omdat ik ga vergeten hoe het nu is. Hoe het nu voelt. Maanden nauwelijks slapen. Constante stress en spanning. Urenlange rondjes lopen met de draagzak, in de winter in het donker. Alles om de baby stil te krijgen. Paniek. Buikpijn. Niet meer zelf in slaap kunnen vallen zonder slaappillen. Spierpijn. Overal geluid horen, ook al is het stil. Spanning overal. Schaamte. In de keuken ineenstorten. Apatisch voor me uitstaren. Schreeuwen. Ruzies. Angst als de baby huilt, alsof ik door een stroomstoot word geraakt. Schuldgevoel. Kilo’s afvallen. Urenlang gekrijs en gehuil verdragen. Verdriet. Antidepressiva. Maanden wachten op hulp. Niet kunnen genieten van de baby. Isolatie en eenzaamheid. Goedbedoelde adviezen. Slaappillen. Door niemand ‘echt’ worden begrepen. Wanhoop. Een dubbelleven leiden op mijn werk, als uitvlucht om te doen alsof alles oké was. Extreem overprikkeld zijn, niet meer tegen licht en geluid kunnen. Paniekaanvallen. Afstand voelen tot iedereen. Denken dat je de baby beter ter adoptie kunt afstaan omdat je gek wordt. Slaaptekort. Langs elkaar heen leven. Een baby die non stop ziek is, en onduidelijk is wat er aan de hand is. Afgestompte emoties. Mensen vermijden. Angst voor (andermans) baby’s. Een postnatale depressie. Bizarre negatieve gedachten. Waanideeën en doodsangsten.

Ik schrijft dit ook omdat ik, ondanks dit alles, voel dat mijn wens voor een derde kindje op een gegeven moment weer zal gaan kriebelen. Gevoelsmatig. Rationeel, weet ik dat het beter is om nooit meer een baby te krijgen. Op dit moment zit ik nog midden in deze heftige babytijd. Na 8 maanden. Maar juist daarom schrijf ik deze brief aan mezelf. Om niet te vergeten hoe zwaar deze periode was. Dat de scherpe randjes over een tijdje naar de achtergrond verdwijnen en ik er te licht over denk. Bij de eerste dacht ik nog ‘zo heftig zal het wel niet weer worden, erger dan dit kan niet’. Ik had het mis. De tweede keer nog het nog erger. Mensen zeggen ‘ach de tweede is echt makkelijker’ of ‘wat is een jaar niet slapen nou op een mensenleven’ of ‘elke ouder heeft het zwaar’ en ‘je moet er gewoon even doorheen’. Het liefst zou ik het nog een keer overdoen. Een fijne babytijd, hoe zou dat zijn? Maar dat de kans aanwezig is dat het nog een keer een huilbaby is, betekent dat ik dat nooit moet doen. Ik denk niet dat ik dat aankan, of aan moet willen kunnen.

Deze brief is mijn eerlijke verhaal. Een terugblik op een intense en verdrietige periode. De afsluiting van mijn kinderwens.

Liefs voor iedereen ❤️

992 x gelezen, 6

In Baby

reacties (16)


  • Barbamammie79



    X 1000000

  • Linde-1

    Wat heftig en ik snap je helpemaal. Baby 1 en 3 waren hier echte huilbabies. Slaaptekort en dat constante gehuil/gekrijs doet echt wat met je. Mijn man wordt nog steeds naar van een huilende baby, ik heb dat gelukkig niet. Maar wel dat ik denk, gelukkig is het maar even en ik troost ze met alle liefde en vind ik het ook wel heel fijn om ze later weer aan hun papa of mama te geven.

    Hopelijk wordt het snel beter met de jongste 😘.

  • LiefsTess

    Wat super knap dat je dit deelt en van je af schrijft. Wij hebben geen huilbaby gehad maar wel de 1e 6 weken heel pittig omdat ze krampjes had, wat zijn dan 6 weken nou maar ik herinner het me nog zo goed. Laatst was ik video's aan het terugkijken en ik kreeg een heel vervelend gevoel in mijn lijf toen ik dat huilen weer hoorde op de video. De 1e 6 weken vond ik het echt niet leuk, heb ook regelmatig een traantje gelaten uit onmacht omdat ze maar bleef krijsen en ik haar voor me gevoel faalde. Maar als ik dit zo lees, nogmaals wat zijn 6 weken nou?

    Heel veel respect voor jou hoe je het toch allemaal flikt.

  • Dame68

    Wat goed en dapper dat je dit beschreven hebt. Weer een stap verder in je herstel, want wat zal dit uitputtend voor je en jullie geweest zijn. Veel sterkte gewenst en ik wens je toe dat je dubbel kan genieten van de kinderfases die nog komen

  • Kleintjeopkomst2025

    De onmacht en geen oplossing kunnen vinden.. Maar ook de verboden gedachtes die alleen mensen begrijpen die het hebben meegemaakt.. Onze tweede was een huilbaby ik stond boven aan de trap en een splitsecond dacht ik: als ik hem nu laat vallen huilt hij nooit meer. Wat heb ik me slecht gevoeld en nu nog als ik er aan terug denk. Nummer 4 huilt ook veel alleen nu is mijn man er ook en kan hij haar soms even een half uurtje overnemen zodat ik kan ontsnappen aan de triggers. Wat houd ik van ze maar nooit meer een baby hier want ons gezin is compleet en ik zou compleet gestoord worden van nog een huiler haha!

  • Amatullaah

    Geen huilbaby gehad maar ik voel het wel.. en dat onbegrip erin maakt het dan nog veel erger.. hang in there!

  • Lovelente

    It took a village to raise a child. Alleen de village is bij lange na niet meer zoals het bedoeld wordt. En daarom is het zo ontzettend zwaar. Desalniettemin, veel sterkte en succes. Ik zei het vandaag nog: this too shall pass...

  • Annanm

    Lijkt wel alsof ik het geschreven heb. Als je denkt dat het echt niet meer erger kan, jawel hoor daar kwam de tweede; 23u per dag wakker. Hazeslaapjes van max 5 min per keer ook snachts, op mn borst. Elk uur in de nacht op de klok voorbij zien komen. Bang als het avond word en je naar bed toe gaat, wetende dat je toch geen oog dicht doet. Je draait gewoon door! Kippevel als ik hier weer aan terug denk! Als ik een zwangere vrouw zie denk ik ook: poeh gelukkig ben ik dat niet😣

    Goed van je dat je het voor jezelf opschrijft. Mijn terror tweede is nu 4 en denk nog steeds hetzelfde erover: nooit meer een baby!

  • Shrimp

    Ja… het valt niet mee.. weet nog dat ik in het ziekenhuis liep ( omdat er dus onderzoeken liepen) en het kerst was. Er was een kerststalletje en ik zag het kindje Jezus en ik dacht “ ja jij wel hè .. jij slaapt.. iedereen hier slaapt normaal .. en ik? 5u op 1 nacht als ik geluk heb.. niet aaneengesloten en dan ga ik om 21:00 naar bed..” Tis echt zwaar… maar zoals je weet van je eerste .. er is licht aan het eind van de tunnel. Bij hem ( bij die andere werden we eerder geholpen) had ik ook als enige gedachten van “ wordt aub zo snel mogelijk 1..” Kun je niet begrijpen als je niet elke dag en nacht met een ontroostbaar kind staat waarbij werkelijk NIETS helpt ..

  • Maartje07

    Lieve meid, ik leef met je mee en voel elke vezel die je schrijft. Heel erg veel herken ik.

    10 jaar geleden zou ik de brief geschreven kunnen hebben na 3 huilbaby’s, waarvan de 3e de heftigste ervaring was.

    Ik kreeg toch nog onverwacht een 4e en ik vond het doodeng. Maar deze 4e is het beste wat me (ons) is overkomen. Ook alles bij haar ging niet zonder struggles (weer een kind met kma en virus), maar wat heb ik voor t eerst écht kunnen genieten van de babytijd.

    Deze positieve ervaring heeft een plaag gelegd over mijn trauma. Ik wéét t trauma nog met mijn verstand, maar ik voél het niet meer en kan er nu normaal over praten, zonder dat het pijn doet. Ik vind dat heel bijzonder en wonderlijk.

    (Met deze reactie probeer ik je geenszins over te halen tot een 3e. Wél wil ik je laten weten dat een andere nieuwe ervaring trauma kan helen. Want een trauma is het zeker weten.)

    Ik wens je ontzettend veel sterkte. Zoek hulp en praat met mensen om je heen. Jij bent niet de enige met een dergelijk verhaal.

  • ~MamaVan~

    Ontzettend heftig en uitputtend! Je word er echt helemaal gestoord van. Hier was de 2e ook nog erger dan de eerste. Onverwacht raakte ik toen ook nog zwanger van de 3e toen de 2e nog heel klein was. Ik heb echt angsten gehad hoe dat ooit moest goed komen. Maar onze 3e heeft ons zoveel gegeven. Dat was zo’n rustige lieve vrolijke baby dat ze ons door die huilperiode van de 2e heeft heen gesleept. Daarna hebben we nog een stel kinderen gekregen maar nooit geen huilbaby’s meer 🤷🏼‍♀️

    Maar ik snap je heel goed want op een gegeven moment had ik zelfs hartkloppingen als ik in de winkel een andere baby een geluidje hoorde maken.

    Sterkte in deze heftige tijd!

  • Maartje07

    Nou dit dus… Een nieuwe baby kan juist leiden tot herstel; zie mijn ervaring hierboven.

  • Dame68

    Mogelijk, maar dan moet alles er omheen wel heel stabiel zijn. Er is een veel grotere kans dat het opnieuw niet goed gaat, juist door een onverwerkt trauma, wat een baby al kan voelen in de buik. Immers, een onverwerkt trauma geeft structureel hogere stressniveaus bij de moeder (en vader) en heeft dus direct impact op het ongeboren kind en diens (hersen)ontwikkeling.

    Wat bewezen werkt is traumatherapie. En dan kan je uiteraard nog steeds een huilbaby krijgen, wat opnieuw kan triggeren.

  • Maartje07

    @dame68: ik bedoel uiteraard ook niet te zeggen dat je doelbewust zwanger zou moeten worden voor verwerking van trauma.

    Ik deel alleen mijn ervaring dat een nieuwe zwangerschap met fijne kraamtijd daarna (een aantal jaren later, dus niet heel kort erna) gezorgd heeft voor heling. In de zwangerschap werd ik uiteraard weer getriggerd en heb ik ook een aantal gesprekken gevoerd bij de pop-poli.

  • ~MamaVan~

    Ik bedoelde het idd ook zoals jij Maartje.

  • baby4-2020

    Ohh wat klinkt dat vreselijk heftig, ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop voor je dat het snel wat beter word😘