Ongerust en gewoon mehh

7 november een goede echo bij de verloskundige nog piepklein natuurlijk maar het hartje klopte (en klopt gelukkig nog)
Afgelopen dinsdag (22 november) had ik de echo in de kliniek die normaal gesproken officieel als eerste is maar zoals voorheen uitgelegd wou de vk mij voor de tijd toch wel graag gezien hebben, en meteen een goed gegroeid kindje in beelt met een sterk kloppend hartje, nog niet gehoord maar overduidelijk zichtbaar.
Ook weer mooie echofoto's mee naar huis gekregen.

Zoals ze in de kliniek de gewoonte hebben gaan ze met de inwendige echo meteen de hele baarmoeder enz door puur om alles gezien te hebben en niks over het hoofd te zien, en daar begon eigenlijk de onzekerheid... ze zag iets en wist niet echt goed te verklaren wat ze nou precies zag... vocht bloed een 2e vruchtzakje... zorgen moest ik mij in elk geval niet maken want het zou geen kwaad kunnen voor de kleine.

Onderweg geprobeerd de boel een beetje te laten bezinken wat app contact met de mensen die het dichtste bij staan, maar hoe dichter we bij huis kwamen hoe stiller ik werd ik hoef me geen zorgen te maken maar wat is er nou precies? al de verpleegkundige het mij al niet vertellen kan hoe moet ik het zelf dan in elkaar rijmen, gedachten gingen al van maar kunnen het er dan 2 zijn? maar dan had ik een kindje moeten zien.. zijn het er dan 2 geweest? ja maar wat dan? de verloskundige zou dat wel verder opvolgen maar ja die afspraak staat pas 12 december voor de termijn echo, en eerlijk zo ver weg is het niet maar als je zo met dit zit duurt het ineens heel lang.... voor mijn gevoel wel in elk geval.

Ik kon het ook niet echt loslaten en 's avonds toch nog even erover appen met een vriendin, ze gaf al aan om anders de volgende dag even de verloskundige te bellen zodat ik mijn verhaal voor kan leggen, of eventueel mailen omdat ik niet zo'n beller ben.
Ik weer twijfelen want ja ja... het is niks ernstigs en 12 december is in theorie niet ver weg.... straks vinden ze mij een ongeduldige piepert enz enz enz... (dikke onzin natuurlijk maar zo werkt mijn hoofd) 
Een andere vriendin van mij gaf aan het er wel mee eens te zijn... en zo bleef ik nog even dubben.

Uiteindelijk toch de website van de vk tevoorschijn gehaald en een E-consult gestuurd want lekker zat het me toch echt niet helemaal en ja bijna 3 weken wachten dat zou ik niet trekken.. ik wil duidelijkheid wat is er aan de hand? en hoe dan verder?
Ze reageren in principe binnen 24 uur en ik kan mij van de vorige zwangerschap herinneren dat ik 's avonds een e-consult had gestuurd en de volgende ochtend gebeld werd, van zoiets ging ik nu ook uit.
Tot mijn verbazing werd ik 's avonds rond half 11 gemaild, ze gaf o,a aan dat het natuurlijk heel erg fijn is dat het met de kleine goed gaat maar het dan wel heel naar is dat er iets is gezien waar geen duidelijkheid over gegeven kan worden.

Ze kwam met het voorstel om zaterdag om 12:00 even te bellen dan zal ik een exacte tijd krijgen om opnieuw een inwendige echo te laten maken zodat ze kunnen kijken wat er precies gezien is in de kliniek, uiteraard ben ik akkoord gegaan.
(ik denk trouwens dat het pas zaterdag kan omdat op de praktijk maar 1 iemand is die echo's maakt, 1 is er nog voor aan het leren)

Zaterdag dus opnieuw een echo met hopelijk duidelijkheid want daar ben ik momenteel heel erg aan toe, gisteravond dacht ik laat ik eens rondgooglen wie weet word ik wat wijzer... jup ik de persoon die altijd zegt google niet want je komt alles tegen wat je niet tegen wil komen! 
Als ik rondzoek kom ik uit op lege vruchtzakjes en met doorzoeken kom ik uit op vanishing twin syndrome, nou wil ik natuurlijk helemaal niet op de zaken vooruitlopen...
Maar dat zou dan betekenen dat het er 2 waren en ik er 1 ben verloren.... 

Ik heb alles bij elkaar gehuild in bed gisteravond, het is zo dubbel ook allemaal...
Zo weet ik niet beter dan dat ik 1 kindje draag, en zo is het ineens mogelijk dat het er 2 waren maar dat ik er daar ook 1 van verloren ben... en dat valt toch een stuk zwaarder dan verwacht...
Ik kende het bestaan van een eventuele 2e niet eens maar het raakt mij wel onwijs....

Inmiddels is het dan donderdag en heb ik overmorgen eindelijk de echo maar pff wat hik ik er tegenaan want stel mijn vermoeden klopt... stel mijn gevoel is juist.... natuurlijk ben ik onswijs blij en dankbaar dat er een kindje zit dat het goed doet begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd! maar het idee van toch ook een verlies.....
Ik voel me momenteel ook gewoon zo mehhh wat down.. en de zaterdag voelt zo ver weg, ik kan alleen maar heel hard hopen dat ik er naast zit dat dit het niet is.. en het gewoon onschuldig en simpel te verklaren is maar meer dan afwachten kan ik nu jammer genoeg niet.

Nou op naar zaterdag.... ik hou jullie op de hoogte dames!