Van alles gebeurd

Zo dat is weer eens even geleden... al is het dit keer om een minder leuke reden.
Er is inmiddels het één en ander gebeurd, 16 januari was mijn laatste blogje waarin ik vertelde dat ik 13 maart mijn her-intake zou hebben.

De datum naderde en ik ging met een heel dubbel gevoel naar mijn intake want nieuw leven en dood kwamen ineens heel dicht naast elkaar te staan.
Ik heb wel eens verteld over mijn moeder, dat we voorheen samen woonde i.v.m haar dementie haar verhuzing naar een verzorgingstehuis enz.
Op donderdag 7 maart stond er een gesprek gepland met mij de verzorgende en de arts omdat mijj moeder lichamelijk wel achteruit ging enz, ik was al wat gespannen daarvoor
En toen ging de dinsdag ervoor de telefoon dat mijn moeder een insult had gehad waarbij amper mog een polsslag aanwezig was, gelukkig kwam ze er toch door.

Die donderdag dus het gesprek en de gang van zaken besproken.
De dinsdag voor mijn intake werd ik vroeg in de avond gebeld, het ging ineens heel slecht met mijn moeder...
Als ik haar nog wou zien was het zaak dat ik meteen kwam!
Nou vrienden gebeld om mee te gaan onze voorganger gebeld die ook meteen kwam.

Daar stond ik dan... eigenlijk al afscheid te nemen de volgende ochtend mijn kans gepakt en nog even naar haar toe geweest en daarna door naar de intake.
En daar kwam alles eruit toen mijn arts vroeg hoe het ging.
Al met al besloten we om het traject even op pauze te zetten.
Wel een echo gemaakt om te zien of het allemaal nog goed zit en dat was/is gelukkig zo.
Ook alvast het bloedonderzoek maar verder even niets, wel een belafspraak gepland op 29 april en dan zou het bij mij liggen wat ik zou willen.
Nog even een pauze of starten, we zouden ook dan de bloeduitslagen bespreken.

Maandag 18 maart werd ik 's morgens om kwart voor 6 wakker gebeld dat mijn lieve moeder in bijzijn van de zorg was overleden.
Daar kwam de periode van regelen en rouw...
Dinsdag de 19e een telefoontke van de kliniek, mijn arts..
Ze belde over de bloeduitslagen die ze liever al wou delen toen voelde ik nattigheid...

Ze zegt bel ik ongelegen je werkt nu vast, nou nee ik werk even niet mijn moeder is gister overleden ik begin na de uitvaart weer...
Ownee zegt ze gecondoleerd, je zit nu natuurlijk niet op mijn belletje te wachten!
Ja nee geen probleem deel het maar.
Mijn vitamine D was erg laag (ondergrens is 50 ik had een waarde van 52)
Ze wou dus meteen een stootkuur beginnen (morgen is mijn laatste pil)
En mijn prolactine heel erg hoog wat verklaard waarom ik 6 dagen na een positieve ovilatie test al menstrueer.
Goed kans dat het in mijn geval veroorzaakt word door veel stress.

29 april de belafspraak gehad en toen heb ik aangegeven dat ik toch nog even de pauze wil vasthouden.
Ik had gewoon echt nog even nodig om wat meer tot mezelf te komen het rouwproces viel me in samenloop met andere dingen best zwaar.
Inmiddels ben ik op het punt dat ik zeg ik voel mij stukken beter.

Ik zit weer lekker in mijn vel ik heb mijn weg weer wat gevonden en vind in alles weer meer mijn ritme!
Natuurlijk is er nog steeds gemis en verdriet maar dat is ook niet gek het is net 2 maand geleden dat ik mijn moeder verloor.
Dus ik heb zoiets van nou rond juli.. augustus... zou ik toch heel graag willen starten!

Nu is het zo dat ik nu 17 dagen na een posotieve ovulatietest nog niet ongesteld ben (en nee zwanger kan ik nu niet zijn) ik rol dus van het ene uiterste in het andere.
Breekt het deze week niet door ga ik maandag even mailen naar de kliniek.
Sowieso wil ik aangeven dat ik rond die tijd graag wil starten, maar ik wil ook deze situatie even voorleggen...

Dus ja... alles was/is een rollercoaster en dood en nieuw leven gaan bijna hand in hand deze keer...
Ik vond het moeilijk dat mijn vader mijn zwangerschappen nooit heeft mogen mee maken omdat hij in 2015 overleed, en dat hij mijn kinderen niet kent...
En ook al was mijn moeder dementerend en besefte ze niet alles meer doet het des te meer pijn dat een (hopelijk) 3e zwangerschap en kindje nu door mijn beide ouders niet word mee beleefd...
Het doet pijn maar dat doet niet mijn wens teniet.

Nou.... dat was het voor nu wel zo'n beetje denk ik.