En nu na de miskraam.....

Hoi dames,

Het is alweer even geleden dat ik hier wat geschreven heb, 13 november is mijn laatste blogje geweest waarin ik jullie mededeelde dat de echo  niet goed was, in de tussentijd is er ook weer genoeg gebeurd dus laat ik jullie eens bijpraten tot aan nu!

12 november had ik mijn eerste echo, de echo waar ik enorm naar uit zag en tegelijkertijd heel erg tegenop zag, onbewust heb ik het aangevoeld... als ik terugkijk meteen vanaf de positieve test tot aan de echo heb ik het eigenlijk gek genoeg gewoon geweten.
En het is niet de eerste keer dat mijn gevoel het bij het rechte eind had m.b.t zwangerschappen.

Hoe dan ook... vanaf die dag in overleg met de gynaecoloog besloten een weekje te wachten om te zien of mijn lichaam het zelf zou gaan "afstoten" ik was op dat moment 7+6 het kindje niet groter dan 6+1...
Maar helaas na een week had mijn lichaam het zelf nog niet opgelost, en in het telefoongesprek besloten over te gaan op medicatie, ik mocht langer wachten maar dit zou ik mentaal echt niet trekken!

Het idee was dat ik in het weekend van 23 november met de medicatie zou gaan beginnen, en hier begon voor mij een tweestrijd... mijn dochtertje was immers de 21e jarig en dat vierden we je raad het al de 23, ik wou niet het risico lopen dat het ging gebeuren op haar feest!
Dus die zaterdag de ene pil geslikt en ik zou dan die zondag de andere tabletjes inbrengen, het dubbele was dat het die zondag eeuwigheidszondag was (voor de mensen die dit niet kennen binnen bepaalde kerken is dit bekend en is het, het einde van het kerkelijk jaar en worden zij die overleden zijn en/of door "ons" begraven/gecremeerd herdacht) mijn moeder is 18 maart overleden en ook haar naam zou genoemd worden met een memoriam erbij waarbij ook een kaarsje voor haar aangestoken zou worden.
Ik wou absoluut deze dienst niet missen ik moest en zou hier bij zijn... maar het risico dat de miskraam daar zou beginnen niet wetende hoe heftig was wel een dingetje voor mij.

Ik besprak het met onze voorganger en hij snapte hierin mijn gevoel volledig en dacht met mij mee en zo kwamen we tot de conclussie dat ik mijn beste vriendin zou vragen er ook bij te zijn, hetzij voor de morele steun maar ook de praktische kant mocht er wat zijn omtrent het opwekken van de miskraam.

De ingebrachte pillen deden snel hun werk en gedurende de dienst nam de pijn meer en meer toe het waren eigenlijk precies weeën alleen wat minder heftig, en kwam de bloeding inderdaad ook op gang al was het minimaal. 
Die middag bij het toiletbezoek nam ik met het afvegen het kindje mee... (ja ik geef de voorkeur aan kindje i.p.v vruchtje voor mij voelt dat beter)

Ik dacht dat ik eht echt echt super eng zou vinden maar ik ik kon eigenlijk niet anders dan blijven kijken, en ik ben eigenlijk heel blij dat ik het gezien heb, maar het bloeden bleef enorm minimaal, die dag er na toch de 2e dosis en toen ging het goed los.
Die avond nog in het ziekenhuis gezeten omdat ik licht koorts begon te ontwikkelen en het bloedverlies wel heel heftig werd, maar al met al toch weer naar huis en nog best een tijdje bloedingen gehad.

Na die maandag een aantal keer telefonisch contact gehad met de kliniek op hun initiatief om te polsen hoe of wat i.v.m het ziekenhuisbezoek, ik moet zeggen dat ik dit als zeer prettig heb ervaren ik voelde mij zo gehoord en totaal geen nummertje!

Op 5 december stond in de kliniek mijn controle echo gepland en al met al ging dat er een stuk heftiger aan toe dan van te voren gedacht. althans de echo stelde niet veel voor de weg erheen daarentegen...
Ik heb zelf nog geen rijbewjis de plannen zjin er wel om te gaan lessen maar goed voor nu ben ik in al die ritjes afhankelijk van anderen.
En zoals wel vaker ging mijn buurman met mij mee hij had een afslag gemist dus we verlegde de route met een omweggetje op zich geen ramp, terwijl ik de kliniek probeer te bereiken om te melden dat ik iets later ben omdat we enkele minuten vertraagd waren gebeurde er iets wat ik nooit had zien aankomen, en waarvan we van gignatisch veel geluk mogen spreken dat het goed is gegaan!

Mijn buurman wou invoegen en heeft een inschattingsfout gemaakt waardoor we werden geraakt door een vrachtwagen, vraag mij alsjeblieft niet hoe het zo goed is afgelopen maar mijn buurman heeft helemaal niks, ik op het eerste gezicht ook niet al bleek toen ik de volgende dag toch even naar de huisarts ging met wat klachten dat ik een whiplash heb, (al moet ik zeggen hoe vervelend ook dat het enorm in het niet valt met hoe het had kunnen eindigen) en jeetje wat was en ben ik gigantisch dankbaar dat mijn kindjes dit keer NIET mee waren! 

Na de nodige afhandeling en de politie die erbij is geweest ben ik toch bij de kliniek aangekomen die ik overigens op de hoogte had gesteld van het ongeval, eenmaal daar lande het allemaal een beetje en werd ik overvallen door een paniekaanval maar wat ben ik daar goed opgevangen, voor we over gingen op de echo werd er eerst even tijd voor mij genomen om te kalmeren en even te kunnen praten, daar kan ik nog steeeds positief op terug kijken het voelde goed dat er even tijd was voor dat wat er gebeurd was, want het was natuurlijk niet niks.. 
Even heb ik gedacht op het moment van de klap ik ga mijn ouders achterna op mijn vaders sterfdag, maar gelukkig was daar geen sprake van!

Maar terug naar mijn controle echo, mijn baarmoeder was schoon nog wel wat onrustig maar geen achtergebleven weefsel, voor de zekerheid wou hij nog wel even een inwendige check doen en dat bleek slim, de bloedingen waren toen heel licht enkel nog met afvegen maar er zat nog best wat weefsel in de baarmoedermond, dat heeft hij ter plekke kunnen weghalen en toen waren de flinke bloedingen opnieuw een feit! 
ik heb nog zeker 9 a 10 dagen gevloeid al werd het wel steeds minder.
 

19 december nog eens een controle echo en alles is schoon en rustig, het idee zou zijn om te wachten op mijn menstruatie er bestond een kans dat er evengoed geen eisprong nog zou plaats vinden maar dat er wel een soort van menstruatie op zou treden ik weet even niet meer hoe hij het noemde, maar dit mocht ik wel zien als een menstruatie en dan zou ik de letrozol weer mogen starten. (als ik alweer zou willen starten en dat wil ik, ik wil niet langer dan nodig stilstaan ik wil door daar bne ik 100% zeker van)

Zo gezegd zo gedaan, afgelopen vrijdag brak het door dus de kliniek gebeld gisteren mocht ik dus gaan beginnen op CD3 met de letrozol en er staat een echo gepland op maandag 6 januari, dit keer zal mijn zus mee rijden =) 

En hoe zeer ik er ook achter sta en hoe graag ik het ook wil het voelt dubbel, ik begon aan de hormonen en ik dacht ja maar... ik wil geen regenboog baby ik wil de baby die ik verloren ben... maar ik wil meer dan 100% zekerheid nog een kindje en ja ik wil er nu voor gaan... (snappen jullie wat ik bedoel? er is geen twijfel maar het is gewoon zo dubbel) 

Dus daar sta ik dan nu aan het begin van hopelijk snel weer een IUI en hopelijk word 2025 mijn jaar! 
Natuurlijk neem ik jullie weer mee in mijn weg er naar toe, de laatste tijd is het even wat stiller geweest want ik voelde de behoefte even niet.... en ik geef toe ik worstel best wel met zwangere vrouwen enz enz, ik weet het ik heb 2 heerljke kinderen waar ik zielsgelukkig mee ben, ik ben stapelgek op die twee heerlijke schatten, ik weet mij ook enorm gezegend.
Maar na dit stukje verlies is het gewoon echt even moeilijk maar ook dat zal ongetwijfeld weer helemaal goed komen!