Minder fijn....

Hallo Meiden,

Nu dan weer eens een blog van mij. Weet eigenlijk niet waar te beginnen...
Met Lobke gaat het goed, ondanks dat ze een aantal lastige weken achter de rug heeft, of eigenlijk nog steeds met daar bovenop nu een flinke verkoudheid met koorts.
Mama zit al een hele tijd niet lekker in der vel( geestelijk) en nu met bijna geen nachtrust is het me echt te veel.Misschien daarom nu mijn stukje om mijn hoofd en hart te luchten. Zoals de meeste van jullie weten was de bevalling en tijd daarna nogal raar gelopen. En zoals ik nu eenmaal in elkaar zit, heb geen moment rust genomen en hups...doorgaan.Al deze 8 maanden dat Lobke bij ons is..en dat is echt een verrijking, denk ik dat ik nog steeds alles zo moet kunnen als daarvoor, alles 100% goed doen, in het huishouden,met Lobke, de verzorging van de paarden, mijn werk. Schijnbaar leg ik de lat veelste hoog voor mezelf en MOET ik te veel van mezelf. De laatste tijd kreeg ik steeds meer klachten, moe ontevreden, prikkelbaar, en ooh mijn god ook nog het gevoel verliefd te zijn op een ander. Dit alles maakt me helemaal uit balans en vooral de verdachte gevoelens voor een ander hebben mij doen besluiten om meteen naar de huisarts te stappen. Want voorheen ben ik depressief geweest en wil dat niet nog een keer. Lobke en mijn vriend verdienen een gelukkige mama en vriendin. En ik verdien het zelf ook ...geluk!! Dit wat we hier hebben met ze`n drietjes wil ik niet kwijt omdat ik niet meer helder kan denken. De huisarts vindt me veelste streng voor mezelf.., en vindt dat ik veel klachten van een burn-out heb. Ik moet toegeven, heel veel van mijn fouten weet ik zelf donders goed, vooral het iedereen belangrijk vinden, iedereen en alles gaat voor, waardoor ik mezelf vergeet. Ik ben niet lief/goed voor mezelf.
Van Lobke geniet ik heus hoor..ik ben er voor 100% wanneer ze wakker uit der bedje is.Maar als ik zo terug kijk,moet en kan ik volgens mij veel meer genieten. 6 April kan ik terecht bij een psycholoog. Ik vindt het heel eng, ondanks dat ik mijn zwakheden heus wel weet ben ik zo bang dat er van alles uitkomt waar ik niet op bedacht ben.Het voeld alsof er meer aan de hand is...omdat ik het zelf gewoon simpelweg niet meer op een rijtje krijg.
Heel graag, als ik mijn hart volg dan zou ik een zusje of broertje wensen voor Lobke...maar op dit moment zegt mijn verstand nee, omdat ik het nu gewoon echt niet aan zou kunnen.Nu is het zaak om aan mezelf te denken en dat zal ongetwijfeld een postieve invloed hebben op onze toekomst,althans daar ga ik van uit. Ik hoop dan maar dat Lobke het me nooit kwalijk zal nemen, dat ik het nu belangrijk vindt om juist erg goed voor haar te kunnen zorgen ipv een kindje erbij en niet gelukkig meer zijn. Deze altijd sterke Angelique, is gewoon gebroken. het voeld of mijn eigen kracht me nu gesloopt heeft. Maar om dit toe te kunnen geven voeld als een verlichting. Ik kijk uit naar de gesprekken, de druk uit mijn hoofd, en een mooie lnte/zomer/toekomst.
Meiden, ik ben zo ontzetttend moe.....en verdrietig...maar het komt heus wel goed, en schuldig tegenover Lobke dat ik er effe doorheen zit, de schat, ze is mijn allerliefste!!!!