Soms
word ik stiekum toch een beetje verdrietig. Ik lees van kindjes die
zitten, kruipen, tijgeren, staan, lopen, praten. Ik zie ze ook, zoals
vanmorgen in het zwembad.
"Hoe oud is hij?
Bijna 11 maanden.
"Goh, en hij kan nog niet zitten?
Nee.
(En erachteraan denk ik...doos! Je kan toch zien dat hij Down heeft?
Zeg het dan! En ga niet zo melancholisch zitten kijken....)
Maar zitten zit er echt nog lang niet in. Kruipen of tijgeren kan hij ook niet.
Soms denk ik nog wel eens...waarom is ons dit overkomen?
Maar dan kijk ik naar ons kind. En zie ik wat hij allemaal al wel
geleerd heeft. En dan ben ik zo trots! Ik vind het zoooo stoer dat Eelco
zwaait. En dan weet ik het weer. Lies, niet kijken naar wat hij niet
kan, maar naar wat hij wel kan! En vooral...niet vergelijken met
"normale" kindjes!
Maar soms is het even lastig.
Gelukkig overwint liefde bijna alles! ?
reacties (0)