Bijna een jaar geleden en nu.....

Vandaag, met F op schoot, het broertje, toch veel nagedacht en gemijmerd over een jaar geleden. Ik wist zo'n twee weken dat ik zwanger was, erg gelukkig! Tot ik zo rond 2 juni vage pijn begon te krijgen diep in mijn  onderbuik. Een soortgelijke pijn als die k heb bij een eisprong. Het begon op de middag dat ik bij de tandarts was geweest om een kies te laten trekken, met teveel verdoving en een röntgenfoto zonder loodschort, maar dat terzijde. Eerst dacht ik er nog niet zoveel van, al deed het goed pijn, maar na een dag of twee begon me ineens te dagen dat er best eens sprake zou kunnen zijn van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik belde dus naar het ziekenhuisnummer, maar werd behoorlijk afgewimpeld. Twee dagen later nog een keer. Toen de dag daarna de pijn weer veel heviger werd drong ik aan dat ik naar de gynecologie wilde. Uiteindelijk mocht ik komen met voor mezelf de vrees dat de zwangerschap buiten de baarmoeder zou zitten. Ondertussen was het 7 juni. De dag erna zouden we reizen naar NL om ons 12,5 jarig huwelijk groots te vieren met vrienden en familie. We bedachten al hoe we wilden dat ons feest gewoon door kon gaan al zouden wij geopereeerd moeten worden. Tot onze grote verrassing en ontroering was er sprake van een klein vruchtje, gewoon in de baarmoeder. In de wand van de baarmoeder zat echter een grote bloeding, waarvan ze de oorzaak niet konden ontdekken. Ons werd verteld dat het alle kanten op kon gaan, afwachten maar. De volgende dag dus naar NL afgereisd en ouders en een klein aantal vrienden verteld over de zwangerschap en de onzekerheid. Dat ik zwanger was was al een grote verassing! Het feest was erg geslaagd en feestelijk en op dat oment viel gelukkig de pijn wat mee.

Op 11 juni gewoon een lange dag gewerkt, maar op het eind van de dag weer die pijn enorm erg. De volgende dag ziekgemeld ook al had ik zowel overdag als ,s nachts dienst. Ik wilde zo graag dat ik zwanger bleef. De pijn bleef zo de hele week op en neer gaan. Pas de 18de weer een bezoek bij de gynecoloog. Nog steeds zat ons kindje daar, met hartslag, in de baarmoeder, maar de bloeding was groter géworden. Het was nog even onduidelijk. Maar suiker in mijn urine.

De volgende dag, 19 juni, begon ik mijn dag met nuchter glukose prikken. Later in de ochtend, de kat zat op schoot, kreeg ik plotseling zo een enorme pijn dat ik eigenlijk dacht dat het mischien niet goed zou aflopen. Kon niet praten, niet lopen. Mijn zoon heeft zijn vader gebeld die binnen twintig minuten naast me stond en 112 belde. Het wachten op de ambulance duurde lang. Omdat wij nogal hoog wonen beoordeelden ze dat ik het beste naar de ambulance kon lopen. Hoe weet ik niet meer. Ik kotste, viel flauw en kotste weer, toen hebben ze toch maar de brancard gehaald. In het ziekenhuis werd ik direkt naar de gynekologie gebracht waar ze natuurlijk onderzoek deden, een zeer pijnlijk onderzoek. Plassen lukte echt niet meer. Ze zagen alleen nog meer bloed op de echo en het kloppende vruchtje, dat ons toch veel vreugde gaf. Vanwege de pijn werd ik opgenomen met morfine en een blaascatheter. Drie maal per dag een pijnlijke echo. Iedere keer weer zo spannend of het kleintje nog leefde. Het bloed nam toe en ik werd slechter. Uiteindelijk werd 20 juni besloten om een operatie te doen, men begon (eindelijk) het vermoeden te krijgen dat er sprake was van een tweelingzwangerschap, waarvan de ene buitenbaarmoederlijk lag, hetgeen zo zeldzaam is dat ze het steeds min of meer uitsloten. (1 op 30.000 zwangerschappen).

Dus met spoed naar de OK. De gynecoloog stelde aanvankelijk voor dat ze tijdens de operatie een instrument in de baarmoeder zou zetten, dat zou de zwangerschap beeindigen. Helemaal warm kreeg ik het ervan, dat kon ze toch niet menen. Ik voerde aan dat ik deze zwangerschap echt heel graag wilde. Ze probeerde nog even met dat ik dan wel opnieuw zwanger kon worden..... Maar besloot toen te gaan proberen om de intrauterine zwangerschap te redden, hetgeen moeilijk zou zijn. Op de OK viel nog ineens mijn hangertje dat ik altijd om mijn hals heb als aandenken aan ons overleden zoontje, ik raakte ervan in paniek, niet dat ook nog kwijt!

Erg misselijk en naar werd ik wakker en niemand zei iets op mijn vraag of ik nog zwanger was. Ik vreesde, of wist eigenlijk zeker, dat het bekeken was. De verpleegkundigen haalden me en toen rijden´d op mijn bed naar de afdeling vertelden ze me dat er wel degelijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was weggeopereerd en... dat de zwangerschap in de baarmoeder er nog zat. Oei, wat een ontroering.

Nu nog hebben de kinderen het er vaak over dat papa thuis zo moest huilen toen hij hoorde dat de operatie gelukt was.

En ja, de bloeding nam af en op 23 januari 2013 is het kleine broertje F geboren. Het tweelingkje heeft vanaf vandaag een plaatsje als vlindertje gekregen.

En dan nu: opnieuw op 20 juni staat er een operatie gepland. En nu, hoe tegenstrijdig, om de eileiders, waar het tweelingkje zat, af te laten binden. Het is goed zo geloof ik.