Welkom Nathan

Zaterdag 25 februari was ik uit gerekend van ons tweede zoontje.... hij heeft op zich laten wachten tot maandag 27 februari.

Het verhaal:

Maandag ochtend om 5 u wordt ik wakker ik had gedroomd dat ik ga bevallen...heb er verder niet veel aandacht aan geschonken maar het bleef wel in mijn achterhoofd spoken... om 6uur ging de wekker bij mijn vriend en ik ging mee met hem naar beneden...ik moest plassen en had weer activiteit  in mijn buik...mijn vriend vroeg nog aan me, moet ik thuis blijven...ik neen hoor het zal weer niets worden. rond 8uur had ik toch om de 10 min een kramp die ik soms wat weg moest puffen maar niets heftigs. soms verdwenen de krampen zelf helemaal. om 10 uur belde mijn schoonmoeder me op want ze had gehoord van bjorn dat ik krampen had en vroeg me of ze moest komen..ik neen hoor het is nog allemaal te on regelmatig ik denk dat het wel weer zal afzwakken... ondertussen ff op bb en 1 van de meiden rade me aan om ff een warme douche te nemen...als de krampen daarna aanhoude dan waren het echte weeën. dus ik onder de douche...wat een verademing..voelde me gelijk weer beter en de krampen waren weer bijna helemaal verdwenen...maar een uurtje later kwamen ze weer dus ik ff een vraag stellen op bb of het nu echte weeën waren of vals alarm... dank je wel voor de vele antwoorden. al gauw kreeg ik om de 3 min krampen die ongeveer 30-40 sec duurde.  Ik belde mijn schoonmoeder op om te vragen dat ze toch wilde komen omdat het toch serieus werd. ik belde mijn vriend op om 12 uur om te zeggen dat het vandaag toch zo ver was...maar dat hij nog niet moest komen van zijn werk want dit kan nog wel ff duren...ik terug onder een warme douche en 10 min later kreeg ik een weeenstorm ik belde gauw Bjorn terug dat hij toch maar naar huis moest komen. een rit van 40 min deed hij in 25 min...om 13.30 kwamen we in het ziekenhuis aan. en de weeën kwamen nog altijd om de 2.5-3min en hielde 30 sec aan. ik had een kleine 4 cm ontsluiting...ik probeerde zo goed mogelijk de pijn weg te puffen maar merkte al gauw dat me dat niet zo goed lukte...neen ik heb het uit geschreewd... wat een hel zeg...ik had zo druk op mijn stuit en al persdrang... dus weer kijken en ik had nog maar 5 cm ontsluiting op een gegeven moment kon ik niet anders en perste ik alles wat ik had uit mijn lijf en er spoot letterlijk bloed uit mijn vagina  dus de gyn kijken maar de vliezen waren nog niet gebroken...na overleg hebben ze besloten om mijn vliezen te breken en toen liep het goed fout.

bleek dat er veel poep in het vruchtwater aanwezig was. ze plaatste zo hart toon metertje op het hoofdje en daar uit bleek dat de hartslag van ons kleine man in eens naar beneden ging. nu moest het snel gaan. ik bleef maar bloed verliezen en blijkbaar was mijn baarmoedermond opengescheurd... ik had ook in 40 min tijd van 5 cm naar volledige ontsluiting gegaan dus was het tijd om te persen...maar de pijn was niet te dragen en ik begong te hyperventileren en kreeg ademnood dus kreeg ik een zuurstofmasker op... ik moest nu persen maar de persdrang was verdwenen....toch moest ik duwen want het ging steeds slechter met de baby...ik schreewde de boel bij elkaar wat een pijn...ik scheurde open van in de baarmoeder tot naar buiten naar de anus toe...nog 2keer persen riepen ze en dan is hij er... 30sec later werd Nathan geboren om 16.27u  net geen 5.5uur na de eerste weeën... hij had zo veel poep en vruchtwater ingeslikt dat hij gelijk moest braken...ik kreeg hem op mijn buik en ondertussen kreeg ik medicijnen in gespoten tegen infecties. Er werd een Chirurg bij gehaald en ik moest gelijk genaaid geworden... er was geen tijd om mij te verdoven want ik bleef maar bloeien... maar door alle adrealine deed alle na zorg geen pijn bij mij.

maar Nathan is er goed uit gekomen... 3640gram en ruim 53 cm . Hij is was wel goed misselijk en geel dus moesten we tot donderdag in het ziekenhuis blijven. Ons gezinnetje is weer samen en nu kunnen we genieten van al het moois.