MRI en neuroloog...

Even van me afschrijven! Nee het gaat niet over mn kinderen. Die zijn gelukkig beiden goed gezond (op een snotneusje hier en daar na) maar over mezelf deze ronde.

Ruim 5 weken geleden stapte ik uit de auto na lange rit (wel een kwartier ervoor nog gestopt en toen was er niks aan de hand) en had ik ineens verschrikkelijke last van mn onderrug. We stonden op de boot naar Texel te wachten dus de perfecte timing om weer eens rugpijn te krijgen (nog) Ik heb dus wel vaker last van mn rug. Meestal mn onderrug. In eerste instantie was ik blij dat het mn onderrug was. Ik kon nog gewoon zitten en fietsen. Lopen ging alleen niet zo snel maar ach. Elke avond een loeiheet bad op Texel en het leek beter te gaan. Een paar dagen nadat we weer terug op onze 'eigen' camping waren voelde ik me weer zo goed dat ik lekker een balletje mee hebt getrapt met Dochterlief op het veld. Ze had het op de manier spelen met mama zo gemist de week ervoor. 's Avonds schonk ik drinken in en voelde een soort scheurend/krakend geluid in mn rug. Gevolgd door weer pijn. Veel pijn. Shit. Maar goed. Nog geen reden tot paniek. Het is maar rugpijn... Een paar dagen later trok het via mn bil wat naar beneden mn rechterbeen in. Ah fijn. Het gaat weg. Langzaamaan werd de pijn steeds minder, maar lopen ging nog een beetje moeilijk. Ach, zou wel komen doordat ik door de pijn zolang in een vreemde houding heb gelopen. En enorme spierpijn in mn rechterkuit heb gehad. Eenmaal weer echt thuis, liep ik de trap op. Hey. Dat is gek. Ik kan mn rechtervoet alleen maar plat op de traptrede zetten.
Bovenaan de trap gestopt. Hmm. Ik kan mn voet nog gewoon alle kanten op bewegen. Nergens pijn. Waarom kan ik niet op mn tenen staan? Zou wel verslapping van de spieren zijn doordat ik zo lang niet normaal heb gelopen. Ik de dagen die erop volgen geprobeerd zo normaal mogelijk te lopen. Alsof ik het weer opnieuw moest leren. Nadenken bij elke stap. Want deed ik dat niet, ging ik automatisch weer kreupel lopen en hielt mijn rechterbeen 'stijf'.

Na een paar dagen geen enkele verandering. Eens gekeken op thuisarts. Rugpijn in combinatie met niet meer op tenen kunnen staan. De assistente aan de lijn. 'Nou mevrouw, die rugklachten lijken me niks te maken te hebben met uw tenen. Maar over twee dagen heb ik wel een plekje voor u vrij als u het wilt laten beoordelen door de huisarts.'. Nou. Doe dan maar... In die twee dagen veranderd er niks.
Eenmaal bij de huisarts moet ik op mn tenen gaan staan. 'Dat kan ik dus niet!' 'Doe toch maar!' Het lukt niet. Ik klap meter door mn voet en sta plat. De huisarts kijkt op en zegt 'Heyyy dat is vreemd... Ga eens op je hak staan?' 'Ja dat is geen probleem! Dus geen klapvoet!' Nee... Geen klapvoet. Maar wat dan wel? Liggend op de bank wordt eerst mn goede been omhoog gedrukt. Ik red net een hoek van 90 graden. Best knap zegt hij lachend. Ik lach mee. Dan mn andere been. Al bij een kleine lift vraag ik hem te stoppen. Pijn in mn onderrug. Nog wat andere manieren van draaien etc. Geen pijn. Het is niet mn heup. Dan de reflexen testen. Links alles in orde. Rechter kniereflex werkt ook prima. Dan mn achilleshiel. Hey. Dat is gek. Niks. Helemaal niks. Ik voel het wel. Maar er gebeurd niks. Geen achillespees reflex dus. Dat verklaard het niet op de teen kunnen staan. Maar waar komt het vandaan? Ik mag gaan staan en de huisarts zegt dat hij meteen de neuroloog gaat bellen. Een stortvloed aan medische termen hoor ik voorbij komen aan de telefoon. Ik zie hem af en te bezorgd naar me kijken. 'Een consult en MRI lijkt me wenselijk. Maar op welke termijn?' hoor ik hem vragen aan de neuroloog. Geen spoed. Aangezien ik er al meerdere dagen niet op kan staan. Ik krijg een mailtje met daarin een link die ik kan openen dmv een code die naar mijn mobiel gaat. Prima. De huisarts geeft me een hand en zegt 'Nou, ik hoop dat het iets kleins is!' Ja. Ik ook... Maar heb er geen goed gevoel over.

Thuis open ik de mail en zoek de code. Shit. Naar mn vriend z'n nummer verzonden (ooit in het ziekenhuis met de kleine man mn mobiel vergeten en zijn nummer in laten vullen bedenk ik later) Snel appen dat hij de code door moet sturen en hopen dat hij het leest tijdens z'n werk. Tussendoor Dochterlief van streetdance ophalen. Mn moeder is nog thuis met de kleine man. Ja. Daar is de code! Snel het ziekenhuis bellen voor een afspraak. 'Nee mevrouw dat worden twee afspraken. Een MRI en gesprek kunnen niet op 1 dag'. 'Ja maar mijn huisarts heeft net met de neuroloog gebeld en het kon op 1 dag!' 'Oh... Momentje...' even later; 'Ja mevrouw daar ben ik weer! U heeft gelijk. Helaas werk ik maar tot half 5 dus ik bel maandag terug voor een afspraak. Fijne dag!' Lichtelijk verbijsterd hang ik op en kijk naar de klok. 2 minuten over half 5... Tsja...

Maandagochtend kan ik niet langer wachten en besluit rond 9 uur zelf naar het ziekenhuis te bellen. Ik krijg dezelfde dame aan de telefoon als vrijdag. Ze kan zich ons gesprek nog herinneren. Weer word ik in de wacht gezet. Even later; ' Mevrouw? Mijn collega die hier naast me zit plant de combi afspraken in. Zij belt u later vandaag terug! Tot ziens!' Euh, oké... Nog maar niet naar de supermarkt dan want stel dat ik net in de rij sta en ze bellen me... Een uur later gaat mn telefoon! 'Goedemorgen. Ik stel u even een aantal vragen mbt de MRI.' Een paar vragen later; 'Ik bel u zo terug om een afspraak in te plannen!' He! Gelukkig! Weer een uur later word ik opnieuw gebeld. Ik kan over drie dagen al terecht. Wauw! Op de brief stond max 20 kalenderdagen. Dit is sneller dan verwacht. Wat fijn!

Overmorgen dus met vriendlief naar het ziekenhuis. Ons meiske komt zelf terug van school (kleine meisjes worden groot!) en oma en opa passen hier thuis op de kleine man. Ik hoop zo dat het iets is wat makkelijk te verhelpen valt. Een hernia is meerdere malen genoemd door verschillende mensen (de huisarts vond het ook aannemelijk) Als ik google op achillespees reflexen die zijn verdwenen lees is zoveel verschillende uitkomsten. Ik stop maar met googlen. We zullen het overmorgen horen. Eerst een half uur stil liggen in een buis vol herrie (jeej!) en een uur daarna gesprek met de neuroloog over de uitslag. Spannend maar ik ben eraan toe. Ik wil weer kunnen voetballen, tennissen en volleyballen met mn kinderen. Achter de kleine man aanrennen als hij er weer eens vandoor gaat. Zaterdag gaat de ijsbaan open. Ik wil schaatsen met mn meisje! We hebben er zoveel zin in!

Duimen jullie mee dat het allemaal meevalt? Wordt vervolgd...