1100 dagen lid - ode aan mijn lieve kinderen

Gisteren heb ik (voor de zoveelste keer) naar de foto's van mijn lieve kindjes gekeken toen ze net waren geboren. Ik krijg er altijd tranen van als ik dat doe. Zo een wonderbaarlijk moment. Ze waren zo klein, zacht, onschuldig. Ik bleef vol ongeloof naar ze staren, en voelde me zoveel rijker dan voorheen. Die enorme golf van liefde, blijdschap, vrede die je overstroomt, is nergens anders mee te vergelijken. 

Deze 2 lieverds hebben mijn leven helemaal veranderd. Het is moeilijk soms, om je geduld te bewaren, om de juiste manier van opvoeden te vinden, om je stem niet te verheffen. Maar ook is het moeilijk om ze niet iedere 2 seconden plat te knuffelen, en lieve woorden in hun oren te fluisteren, minutenlang naar ze te kijken als ze slapen. Helemaal te smelten als je ze hoort zingen of schaterlachen. 

Ik voel me zo rijk!!! 

Vaak denk ik dat alles te snel gaat. Mijn kleine meisje is alweer 17 maanden oud.. Ze zegt met de dag meer woordjes en glundert na ieder compliment. Maar aan de andere kant denk ik, dat iedere leeftijd, iedere fase, prachtige aspecten heeft. Zo heeft Riccardo met zijn 3 jaar en 9 maanden, van die slimme uitspraken waar je van versteld staat, en leert steeds meer dingen zelf te doen.

Ik geniet van iedere fase. Wat hou ik toch veel van deze twee schatten!