Trots op Riccardo!!

Voor velen misschien niets speciaals,maar ik ben erg trots op Riccardo. Ben ik sowieso al,maar donderdag nog meer! We willen graag dat hij een sport uitkiest (uiteraard niet op fanatiek niveau). Hij is namelijk erg gevoelig maar ook erg actief. Een echt buitenmens,klein qua lengte maar erg gespierd. Zoals zijn vader. Hij is erg verlegen en soms ook onzeker (helaas,ik ben dit aan het proberen te minderen gezien ik zelf erg onzeker ben opgegroeid). Vorig jaar op zn verjaardagsfeest zat hij in een hoekje. We denken dus dat sport naast alleen het lichamelijke aspect ook goed is om zijn energie en emoties kwijt te kunnen. We waren wat maanden geleden naar judo gaan kijken
Een drama. Hij zat aan mij vastgeklampt en te huilen. Hij was ook de jongste. We hebben het hierbij gelaten. Nu gaat de buurjongen van bijna 4 (Riccardo wordt bijna 5) naar kung fu. Daar leren ze (op kinderniveau dus dmv spel voornamelijk) omgaan met kracht,evenwicht bewaren, etc. Wij zijn dus wezen kijken. Dit is voor kinderen van 3 tot 6. Eerste deel zat hij ook te huilen en vroeg of de andere kinderen niet om hem zouden lachen en of de meester niet streng zou zijn. Ik heb hem dus uitgelegd dat alle kinderen een big smile oo hun gezicht hadden,wat ook zo was, en ze dus veel lol hadden. Dat niemand hem uit zoi lachen omdat ze allemaal zijn aan het leren,en dat als hij iets niet kon of verkeerd deed er helemaal nieta gebeurde.
Ze hebben als laatste spel een spel met balletjes oprapen en in een mand gooien,vanaf een kussen met een U vorm,en hij heeft meegedaan!! Wat een lol had hij hij was dolblij! De dag daarop vroeg hij of we weer naar kung fu gingen. Ik ben zo trots en zie dit als een eerste stap naar minder onzekerheid en verlegenheid (waar ik zelf nog steeds tegen vecht)