Echt een meisje - 3 november 2014

Ik heb ontdekt dat het mij helpt om te schrijven, te delen en te herkennen........het helpt mij om het te schrijven.....misschien helpt het iemand anders weer om het te lezen....

Op vrijdag 31 oktober was ik 25 weken en 6 dagen zwanger. De eerste 14 weken waren erg spannend, omdat ik ruim 4 jaar geleden met deze termijn een miskraam heb gehad. Tussen de 17e en 21e week heb ik meerdere bloedingen gehad. Hierdoor moest ik veel rust houden. Steeds bleek dat het met het kindje in mijn buik goed ging. Groeide goed, mooi hartje te zien en te horen..... Vanaf de 22e week durfde ik steeds meer vertrouwen dat het goed zou komen. Er kwamen geen bloedingen meer. Wel bleef er altijd wat buikpijn/kramp zodra ik maar iets ging doen, maar dat was niet zorgwekkend, hooguit, beperkend voor mijzelf. Misschien moest ik de zwangerschap door zien te komen met klachten (buikpijn, bekkenpijn, verveling), maar het kleintje in me zou het wel redden.....en ik zou het ook wel overleven...... In de 26e week begon ik te beseffen dat er na weken van onrust en depressieve klachten een knop om moest. Ik moest toch echt gaan genieten van de zwangerschap, van de vrije tijd en van alle leuke voorbereidingen (babykamer, kinderwagen enz.). In deze week heb ik meubels besteld voor de babykamer.....een goed begin!! Woensdag 29 oktober had ik een behandeling bij de osteopaat, vanwege bekkenklachten. Donderdag 30 oktober was ik blij dat ik me weer wat beter kon bewegen en was vast van plan om nu echt te gaan genieten van de zwangerschap. Heerlijk om me weer een dag blij te voelen! Vrijdagochtend 31 oktober had ik een gesprek bij de huisarts (omdat het eerder niet zo goed met mij ging). Met haar besprak ik dat ik de knop had omgezet en nu zou gaan genieten. Een vervolgafspraak was niet nodig, dacht ik. Wel heb ik met haar nog even m'n onrust besproken dat ik de baby die nacht en de avond ervoor niet had gevoeld. Zou ik toch even de verloskundige bellen? De huisarts leek dat wel een goed plan, ook omdat ik al onrust en spanning genoeg had gehad in de eerdere weken. Direct na het gesprek bij de huisarts heb ik de verloskundige gebeld. Ze kwam meteen bij mij thuis om naar het hartje te luisteren. Direct nadat ze de doptone op m'n buik had gezet, was er een duidelijk en sterk hartje te horen. Ze luisterde extra lang, om mijn onrust weg te nemen. Omdat mijn oudste dochter thuis was, vroeg ik of ik haar even mocht roepen, zodat ze het hartje ook kon horen. Hierdoor heeft de verloskundige nogmaals en weer extra lang geluisterd. Omdat er zo'n duidelijke hartslag te horen was, zonder haperingen enz. leek het haar niet zinvol om (met deze termijn) naar het ziekenhuis te gaan voor een CTG. Ik was gerustgesteld. Besprak ook nog met de verloskundige op welke termijn baby's levensvatbaar zijn. De dag erna zou ik 26 weken zwanger zijn, steeds grotere kans dat het kindje het zou overleven, ook als er nog meer bloedingen zouden komen...... Naarmate de dag verder vorderde, werd ik toch steeds meer ongerust. Nog steeds had ik het kindje niet gevoeld. Regelmatig ben ik op de bank gaan liggen om te voelen en af te wachten. Maar er kwam geen reactie. Ook niet na porren in m'n bed, een poosje liggen of juist wat actiefs doen. Aan het eind van de middag besloten we (als de andere kinderen op bed zouden liggen) nogmaals de verloskundige te bellen. Ze kwam rond 20:00u nogmaals. Weer liggen op de bank, weer de doptone erop......maar dit keer was er geen hartje te horen. Ook niet na lang zoeken...... Wat altijd mijn grote schrikbeeld was bij elke keer 'naar het hartje luisteren', was nu echt waar......geen hartje......je kunt vanalles bedenken wat de reden daarvoor zou kunnen zijn, maar je wilt er gewoon niet aan dat het kindje echt dood is......zelfs niet toen ik besefte dat ik dat eigenlijk wel had gevoeld. Die middag had ik gemerkt dat er iets was veranderd in m'n buik. Het is door m'n hoofd geschoten dat het leek of het kindje slap was en naar beneden was gezakt.....dat was dus waar!!! Heel snel zijn we in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gereden. Weer was er een kamer voor ons klaar, stond alle apparatuur klaar. Dat was ook zo geweest bij de eerste (nogal heftige) bloeding. Toen was er, waar ik echt niet meer aan had kunnen denken, een kloppend hartje en een gezond kindje te zien. Nu werd het erg stil in de kamer toen de echo op m'n buik was gezet. Ik durfde zelf niet te kijken, maar wist wel dat het mis was toen het stil werd. 'Het hartje klopt niet meer.' Een van de ergste woorden/zinnen die ik ooit gehoord heb, denk ik...... Er staan wel 5 of 6 mensen om het bed waarop ik lig......allemaal naar mij te kijken en te wachten tot ik reageer....ga huilen...... Het duurt niet lang voordat ik besef wat dit betekent......ons kindje leeft niet meer. Het is DOOD!! Hoe kan dat nou? Vanaf dat moment wil ik heel erg graag weten of ze echt een meisje is. Dat gevoel hebben we heel sterk. We vinden het zelfs raar om hij/het te zeggen en zeggen dan maar gewoon 'zij'. Zonder dat we dat zeker weten.....de verloskundige beloofd te zullen proberen dit te achterhalen bij het centrum waar we de 20-weken echo gedaan hebben. Op de echo is het nu helaas niet meer te zien......omdat het kindje zo stil ligt.

Die avond gaan we naar huis. Verslagen. We hadden erop gerekend dat de zwangerschap niet zonder problemen verder zou lopen.......als ik weer bloed zou gaan verliezen zouden we gewoon snel naar het ziekenhuis gaan, dan zouden ze het kindje gewoon halen.....en zouden ze het kunnen redden. Vanaf 26 weken is er toch een redelijke kans.....maar op dit scenario hadden we niet gerekend.....

Zaterdagochtend hebben we een gesprek met de gynaecoloog. We besluiten maandag terug te komen om de bevalling in te leiden. Ik ben bang. Heel erg bang.....voor de bevalling en om weer een dood kindje te zien.....

De ochtend van de bevalling sta ik compleet in de vluchtstand. Ik wil niet, ik ga niet, ik doe het niet......maar ik ga toch.....heb m'n mooie shirt aan met de tekst 'I Carry your heart with me'. Het klopt alleen niet meer.....

Maandag 3 november wordt na een redelijke vlotte bevalling (maar wel pittiger dan de vorige) onze dochter geboren. Toch echt een meisje!! Rosa Joy noemen we haar. Roos is haar roepnaam. Een naam door haar vader bedacht. Jongensnamen konden we echt niet bedenken! We nemen Roos mee naar huis, kopen een mandje bij de Xenos waarin ze een mooi plekje krijgt bij ons op de slaapkamer. We zijn heel erg verdrietig, maar toch ook trots dat we de ouders mogen zijn van dit mooie meisje. Zo compleet, zo mooi gemaakt! De week voor haar begrafenis kunnen we haar aan veel lieve mensen laten zien. Dat doet goed. Ze hoort toch echt bij ons en zal nooit meer uit ons hart verdwijnen. Nog 5 dagen kunnen we haar elke dag bekijken, zoveel we willen. Ze heeft een heel mooi roze handje, maar het voelt zo koud...... Dat kleine handje ligt op een klein stoffen hartje, door haar grote zus gemaakt. De zaterdag erna moeten we haar begraven, op een mooi plekje vlak bij ons huis......we proberen het allemaal zo mooi mogelijk te maken, maar het is allemaal niet mooi. Toch doet het goed om dit nog voor haar te kunnen doen. Heftig om in zo'n week allemaal dingen te moeten doen die we nooit hadden willen doen.....maar we hebben het gedaan zoals wij het graag voor haar wilden doen.....

In middels zijn we bijna een maand verder. Roos is even bij ons aangewaaid.....en weer weggefladderd.....toch blijft ze voor altijd mijn kleine meisje. En we zijn er zeker van dat we haar terug gaan zien, ooit! Wat zal dat gaaf zijn! Ik blijf achter. Met lege handen, een lege buik. Hoewel de zwangerschap echt zwaar was, zou ik het nog zo graag hebben willen afmaken.......maar het is echt voorbij. Ze komt niet meer terug en zal de rest van ons leven niet bij ons zijn. Dat is zo zwaar! De bloemen die we hebben gekregen, zijn bijna allemaal verwelkt, de foto's heb ik al 100x gezien, er komen geen nieuwe beelden en herinneringen bij. Ik wil alles graag zoveel mogelijk vasthouden, maar weet ook dat het leven weer verder gaat......ik weet nog niet goed hoe dat moet zonder Roos. Alles in huis en alles wat ik doe is anders. Ik had alles al ingevuld en bedacht met een klein meisje erbij in ons gezin. En nu zal dat allemaal zonder haar moeten........en dat allemaal omdat er een knoop in de navelstreng zat, die haar heeft afgesneden van het leven.......zo hard!!

Toch ben ik trots dat ik weer moeder ben geworden. Moeder van Roos. Voor altijd. Maar wat had ik graag voor haar willen zorgen, haar willen knuffelen en urenlang naar haar kijken......