37 weken

Hoi lieverds!

Eerst nog een paar fotootjes van de shoot met 32 weken:

Ik ben ondertussen de 37 weken alweer gepasseerd en helaas gaat het helemaal niet zo goed hier.

Met de baby is gelukkig alles goed hoor, en de zwangerschap zelf ook, geen bloedingen meer, mooie bloeddruk, groeit goed etc..

Maar ik ben zelf erg ziek geweest. Ik zie dat ik in mijn vorige blog met 31 weken al schreef dat ik erg ziek was en hoestte en daardoor de ribben gekneusd had.

Nou dat is een verhaal dat tot nu toe geen einde heeft.

Vanaf die tijd is het ongeveer elke week wel een keer mis gegaan, ik ben blijven hoesten en doordat het ondertussen zo broos is en overbelast zijn links en rechts om de beurt de spieren gescheurd bij de ribben.

Ik heb op een gegeven moment wel codeïne tabletten gekregen van de dokter, en die hielpen goed op de hoestprikkel maar zodra ik de dagen erna iets deed in het huishouden of milan op tilde was het al teveel en gebeurde het weer. Ik heb zelfs een slaaptablet gekregen, ik was echt helemaal op. Niet kunnen slapen van de pijn, niet normaal kunnen bewegen of ademen en niet zelf voor mijn kids zorgen, wat zijn de afgelopen weken slopend geweest voor mijn lichaam en geestelijk eigenlijk ook.

De laatste paar dagen leek het redelijk goed te gaan en we hebben hier en daar de laatste dingetjes in orde gemaakt. We hebben de gang nog behangen, de wc opgeknapt, van alles opgeruimd en gewoon lekker bezig geweest met de laatste dingen weg werken.

Ik ben 2 dagen geleden in 2 delen mijn slijmprop verloren na heel wat harde buiken, dus wij waren er eigenlijk best wel klaar voor!

Vannacht is het jammer genoeg weer helemaal mis gegaan. En ik heb niet eens meer gehoest dus ik weet niet hoe het kan. Misschien heb ik in mijn slaap een verkeerde beweging gemaakt of heeft de baby me op de kwetsbare plek geschopt.

Ik werd om 02.00 uur wakker van ontzettende pijn aan de linkerkant en het leek vanuit de long te komen. Elke ademhaling, zelfs oppervlakkig, leek alsof er messen in mijn zij werden gestoken. Eerst ben ik in paniek geraakt maar dan ga je al snel hyperventileren dus heb geprobeerd me zo rustig mogelijk te houden en uit bed te komen.

Daarna ben ik maar rechtop tegen kussen op de bank gaan zitten en heb me zo weinig mogelijk bewogen.

In de ochtend heb ik gelijk het hele verhaal naar mijn vk gesmst, met de vraag of ze even langs wilde komen als ze tijd had om verdere opties te bespreken, want zo kan het echt niet verder. Mijn lichaam is op, ik ben moe en heb al 6 weken constant pijn. Al 6 weken lang neem ik rust en slik ik elke dag paracetamol tegen de pijn maar het gaat gewoon niet over. Eerst werd er nog gezegd dat het wel over zou gaan tegen de tijd dat ik moest gaan bevallen maar ondertussen zijn we 6 weken verder, is er niks verbeterd en krijg ik flinke harde buiken en voorweeën van de pijn. In plaats van dat ik me nu verheug op de bevalling, ben ik doodsbang dat het nu doorzet omdat ik gewoonweg geen kracht kan zetten om te persen en geen lucht kan happen om mijn weeën op te vangen.

Voordat mijn vk hier was heb ik ook nog een telefonisch consult met de huisarts gehad, die is ook op de hoogte van de hele situatie doordat hij natuurlijk de vorige medicijnen heeft moeten uitschrijven. Gelukkig ben ik gezegend met een hele goede en lieve huisarts.

Hij was het met me eens dat het nu toch echt moet ophouden en dat de tijd begint te dringen. Hij heeft me een morfine pleister van 5 mg voorgeschreven en wilt dat ik maandag terug bel om te bespreken hoe dat gegaan is.

Ik heb eerst nog even gewacht met plakken totdat de vk hier was omdat ik graag wilde weten wat zij van de hele situatie vindt.

Ze heeft dus vanmorgen na mijn berichtje het ziekenhuis gebeld om te overleggen wat ze het beste kan doen en om te vragen of ze niet kunnen inleiden met pijnstilling. Helaas kan ze geen gyn vinden in dat ziekenhuis die dat wilt doen met 37+3 om deze reden. Ze heeft nog aangedrongen en gezegd dat dit al lang speelt en ik qua pijn echt geen zeur ben en dat het beter is als baby gewoon geboren wordt maar ze willen er niet aan. Ze zeggen dat als het nu doorzet, ik in het ziekenhuis kan komen bevallen met pijnstilling en als er dan weer iets scheurt of ik niet kan persen, ze me dan wel een handje helpen. Met andere woorden.. jammer dan. Echt heel erg vind ik dat.

Dus eigenlijk kwam ze hier vanmiddag met de intentie om me te strippen. Ze dacht dat dat wel zou gaan ivm alle voorweeën en het verlies van de slijmprop maar nadat ze me had gezien en zag hoeveel pijn ik heb en gewoon echt niet fatsoenlijk kan bewegen en ademen, heeft ze het niet gedurfd. Ben ik ook wel blij om. Als ze afgelopen maandag op controle had gezegd zal ik je strippen had ik mijn broek uit gedaan voordat ze met haar ogen had kunnen knipperen maar nu durf ik het zelf ook niet aan. Op deze manier kan ik gewoon niet bevallen.

Ze vond de morfine pleister een goed plan, omdat het maar een lage dosering is en voor een paar dagen, zal het geen effect op de baby hebben. Ze zei dat de natuur het meestal zo regelt dat je lichaam wacht met bevallen als je ergens anders veel pijn hebt. Ze hoopt eigenlijk dat de pleister goed zn werk doet nu een paar dagen en dat ik van zelf ga bevallen zodra de pijn wat minder is. Zo niet wilt ze me volgende week wel strippen als het dan gaat.

Over de bevalling zei ze dat we maar moeten kijken op het moment zelf, en dat ik zelf mag weten wat we doen. Ik moet me volgens haar ook niet blind staren op wat voor mooie snelle thuis bevallling ik met Milan had, en dat we nu moeten kijken naar wat het beste voor mij en voor de baby is. Dus als ik dan weinig pijn heb mag ik eerst proberen lekker thuis de weeën in een warm bad op te vangen met paracetamol. Gaat het niet, dan mag ik ook naar het ziekenhuis voor een ruggenprik, of wat er dan ook nodig is om mij zo makkelijk mogelijk te laten bevallen.

Na de bevalling kijken we even aan hoe ik er aan toe ben, en mag ik kiezen of ik dan een spuit met zware pijnstilling wil om de kraamperiode goed door te komen. Nadeel is dat ik dan geen BV meer kan geven. Dus dat is wel even het goed overdenken waard.

Ik heb nu veel last van mijn buik, en ik hoop heel hard dat het door alle stress komt want elke dag die hij nu blijft zitten is er 1 die ik hard nodig heb om zo ver mogelijk te herstellen. Als het niet afzakt, bel ik wel op tijd de vk om een plan te maken.

Hier een buikfoto van vandaag:

Met de kindjes gaat het goed, Milan is vorige week op het CB geweest. Hij is nu bijna 15 maanden. Hij woog 8450 gram en was 77 cm. Nog steeds een uk dus, ook in gewicht. Maarja, bij de geboorte was hij ook klein en hij is nou eenmaal een druk mannetje die toch al sinds zijn eerste verjaardag loopt.

Verder hebben we voor het eerst iets gemerkt van een sprong. Hij heeft met zijn 14 maanden sprong alles ingehaald wat hij het eerste jaar niet had haha. Drama, drammen en stieren! Maar ik moet zeggen dat dat nu ver voorbij en ik wij weer het vrolijke lieve mannetje terug hebben dat we gewend zijn!

Hier wat foto’s van Milan:

Rowan gaat ook prima, gaat iets beter met het drukke en het gedrag. Hij eet gelukkig wat beter ook. De CITO liet zien dat hij iets bovengemiddeld heeft gescoordd dus hij kan het in ieder geval wel. Alleen in zijn concentratie ligt af en toe het probleem.

Het maakt nu nog niet zo veel uit omdat ze nog veel spelen op school maar we zien wel hoe hij zich ontwikkelt vanaf groep 3, als er ook echt opgelet moet worden. Hier nog wat foto’s van Rowan en dan ga ik eens met mijn pijnlijke buik en pijnlijke ribben in bad liggen!! Hou jullie op de hoogte! XXX