34 weken, zwangerschapsverlof

Het is zover, ik ben 34 weken zwanger vandaag en dat betekent zwangerschapsverlof!

Zestien weken niet werken, zestien weken thuis. Als het goed is, binnen nu en zes, met een beetje pech binnen nu en acht weken weer zo'n klein hulpeloos baby'tje in huis. 

En met het vooruit kijken naar dat nieuwe leventje, zal het een jongen of een meisje zijn? Zal het op Anna lijken? Wanneer zal het komen? Hoe zal de bevalling zijn? En de kraamtijd? Hoe zal Anna reageren? 

Tegelijk met dat vooruit kijken naar is er ook zo het terugdenken aan aanwezig.

Het terugdenken aan drie jaar geleden, ook toen was ik zwanger en de uitgerekende datum van toen scheelde maar twee dagen met de uitgerekende datum van nu. Ook toen keek ik uit naar mijn zwangerschapsverlof, met 35 weken zou ik stoppen met werken. Ineens was daar het abrupte einde van het werken. Met de controle met 32 weken was mijn bloeddruk veel te hoog en werden we meteen naar het ziekenhuis gestuurd? Deze week nog werken? Vergeet het maar. Misschien kun je volgende week even langs gaan om afscheid te nemen, maar werken zit er niet meer in. Ook van het afscheid nemen op het werk is het toen niet meer gekomen want met 33+1 werd ik opgenomen omdat Anna veel te klein bleek en niet goed groeide. Mijn verlof, waar ik ook toen zo naar uitkeek, bracht ik door in het ziekenhuis waar met 37+1 ons meisje geboren werd. Elf dagen voor de uitgerekende datum mochten we haar meenemen naar huis en kon ik eindelijk van mijn verlof gaan genieten.

De hele zwangerschap al spookt het door mijn hoofd. Hoe zal het deze keer gaan? Groeit deze baby wel goed? Blijft mijn bloeddruk goed? Kan ik doorwerken tot mijn verlof? Ik besloot direct al te stoppen met werken wanneer het kan, met 34 weken, als ik dat al zou halen. Toen ik met 23 weken twee keer extra in het ziekenhuis geweest was met vreselijke buikpijn, had ik nooit gedacht die 34 weken te halen. Maar ik ging me beter voelen en iedere werkdag lukte het weer, al kon ik soms die negen uren wel om kijken en was ik 's avonds thuis niet veel meer waard. De laatste week brak aan, de laatste werkdagen, echt bewust voor het laatst naar het werk, lieve cadeautjes van collega's en kinderen en voor mij het belangrijkste: ik en het kleine leventje in mij, we hebben het gehaald! Het kleintje heeft keer op keer op de echo laten zien dat het goed groeit. Mijn bloeddruk is nog altijd netjes en wat het fijnste is: we zijn THUIS! 

Wat de komende weken nog gaan brengen weten we natuurlijk niet, maar wat zijn we hier al blij mee!