Bevallingsverhaal... terugblik

Nog even een korte terugblik op mijn bevalling, want ik zag net dat ik bij 32 weken gestopt was met bloggen...
Onze zoon Angel is ondertussen alweer 6 en een halve maand en we zijn erg trots op hem! Hij is al helemaal bijgegroeid en zit op de 0 tot -1 lijn dus prima.

Na de 32 weken ben ik nog enkele keren in het ziekenhuis beland met plotseling bloedverlies. In totaal vijf keer, waarvan een keer dus zo heftig (de tweede keer) dat ik me met een ambulance naar het ziekenhuis heb laten brengen. Elke keer bleef ik zo'n drie a vier dagen in het ziekenhuis. Dit was natuurlijk telkens behoorlijk schrikken. Gelukkig bleek elke keer na een echo en controle hartslag van onze zoon, dat hij er geen last van had. Ook ging het met mij ondanks bloedverlies gewoon goed. Daardoor bleef men vasthouden aan een ks bij 39 weken. Dit vond ik wel erg ver weg en lang duren, omdat je na zo'n ingewikkelde en toch goed verlopen zwangerschap je niet de kans wil lopen dat het in de laatste weken toch fout zou gaan. Daarom waren we heel blij dat mijn gynacoloog bij de vijfde keer besloot een gecontroleerde spoedks te doen. Dit was op 1 november, terwijl ik op 4 dec. uitgerekend was. Haar overweging was dat het heftige bloedverlies toch veel stress oplevert en toch ook een risico is, bovendien vond ze dat 35 weken een mooi resultaat was, waar we in eerste instantie natuurlijk helemaal niet op hadden gerekend...
Ook waren baby en ik toen in goede vorm,  zodat we een betere startpositie hadden, dan als we met weer een heftige bloeding binnen zouden zijn gekomen. 

Die woensdagochtend ben ik dus uiteindelijk rond elf uur naar de operatiekamer gebracht. Men wilde me graag onder narcose hebben voor de ks. Liever had ik een ruggeprik. Na overleg mocht dat, maar dan moest ik wel een extra infuus in, zodat ze me snel onder narcose konden brengen in geval van veel bloedverlies (blijkbaar een groot risico). Ok extra infuus en op naar de ruggeprik. Na vier keer pijnlijk prikken, gaven de artsen het op. Het lukte niet! Toen toch onder narcose...helaas, maar ook wel makkelijk omdat de placenta ook verwijderd moest worden onder narcose. 's Middags om vier uur werd ik prima wakker. Kort daarna mocht ik naar de neonatologie, waar ik mijn zoontje voor het eerst kon zien. Hij lag heerlijk in een open bedje, met controle van zijn hartje, longfunctie en temperatuur. Wat een dotje! 

Na een dag moest hij naar het Lucas Andreas omdat hij een plekje bezet hield op de neonatologie van de VU die voor kindjes vanaf 24 weken is. Dus op transport naar het Lucas...mijn transport was te laat geregeld, maar uiteindelijk kwam ik daar ook terecht. :-)

Wat een verademing de neonatologie van het Lucas Andreas... Ruim licht en prettig, in het VU was het allemaal heel klein en je kon er nauwelijks langs met je bed. Wat wel jammer was is dat je een behoorlijk eind naar de afdeling moet, vanaf je eigen afdeling. De eerste keer dus met bed ernaartoe, de tweede dag met een rolstoel en na een dag of twee liep ik er al zelf naartoe. Een moeilijke week volgde...ik wilde graag bv geven, en dat ging ook wel een beetje. Helaas kreeg ik toen het advies om de bv even te stoppen, maar natuurlijk wel te kolven. Dit omdat de bv te vermoeiend was voor mijn kleintje. Als hij niet genoeg aankwam, wilde ze hem een maagsonde geven. Dan zou hij nog langer in het ziekenhuis moeten blijven. Ik was bevallen op de donderdag en ik had min of meer gehoord dat we zondag weg zouden mogen. Zondag werd maandag en toen werd het spannend. Als Angel dinsdag niet naar beneden mocht van de neonatologie, dan moest ik naar huis. Tranen toen hij dinsdag opeens wel mee naar beneden mocht. Toen was het nog maar een dagje samen in het ziekenhuis en wilden ze zien of Angel genoeg dronk met mij (afgekolvde melk), maar toen woensdag mochten we naar huis!!! Thuis was alles heel mooi versierd door mijn schoonzus. Wat was ik blij thuis te zijn, na toch een lange periode met af en aan het ziekenhuis in. Wel moest er nog veel gebeuren thuis... (en nog steeds!) maar het belangrijkste was er, gezond en wel, onze lieve zoon! 

Thuis heeft mijn vriend op vrijdag een electrische dubbele kolf opgehaald, omdat ik voorzag dat ik lang en veel zou moeten kolven. Na een paar dagen echter heb ik het weer met direct drinken aan de borst geprobeerd. Dit ging prima!!! Dus vanaf toen heb ik niet meer gekolfd en alleen bv gegeven. Ik was erg blij dat het toch gelukt was, omdat ik me daar veel zorgen over had gemaakt. In het ziekenhuis hadden ze al wel gezegd dat het later wel zou lukken, als Angel sterker zou worden, maar je gelooft het pas als het echt lukt!

Graag wil ik nog iedereen bedanken voor de steun die ik van jullie heb gehad tijdens de zwangerschap. Dit heeft mij heel veel geholpen tijdens een heel kwetsbare periode in mijn leven. Samen lachen en zwangerschapsklachten delen lucht op als je je zorgen maakt. Ik wens iedereen met een kinderwens toe dat die vervuld wordt!

Helaas heb ik daarna weinig meer geschreven, maar ik heb weinig tijd en geduld meer gehad voor de pc sinds Angels geboorte...
Mijn beide kinderen van nu 15 en 13 zijn ook dol op de kleine, vooral mijn dochter heeft zich intensief met hem bemoeid sinds zijn thuiskomst. Ze zei wel eens Het is niet alleen jouw baby mama... hahahaha! Ik kan hem met een gerust hart een paar uurtjes bij hen laten, als het nodig is. 
Verder krijgt Angel nog pure BV, met sinds hij zes maanden is een keer per dag pap (van kv en rijstebloem) en 's avonds een fruit of groente hapje. 
Hij slaapt meestal in de ochtend twee uurtjes en in de middag ook, s'nachts slaapt hij nog steeds bij mij in bed (heel gezellig en makkelijk voor de bv). 's Avonds leg ik hem wel in zijn eigen bedje, zodat hij daar alvast aan went. (Maar ik zal dat wel missen dat warme lijfje bij mij in bed....)