Een babyhuisje maken van mijzelf

Het heugelijke nieuws dat mijn vriend ook een kind met mij wil proberen te maken is nog steeds niet helemaal geland maar ondertussen raast het dagelijkse leven verder.
De tijd vliegt of ontglipt me.
De planning ziet er als volgt uit:
Over 3 weken intake bij de kliniek
Over ik denk 4 weken later de hersteloperatie
En dan nog een paar weken later denk ik dat we weer kunnen vrijen.

Wanneer de operatie gelukt is dan zouden we vanaf dan in theorie een kind kunnen maken.
De kans bestaat dat het niet zal lukken maar omdat het doel is opnieuw vruchtbaar te worden en de statistieken gunstig zijn ga ik hier gemakshalve niet vanuit.

Want een slimme meid is op haar toekomst voorbereid..

Ik heb nog grofweg 3 maanden de tijd en langer om mijn lichaam en eigenlijk ook mijn mentale gesteldheid wat op te vijzelen.
Mijn lichaam heeft me drie maal de dienst bewezen 3 kinderen te dragen en uit te drijven.
Dat was niet gemakkelijk. Vooral de bekkeninstabiliteit en gebrek aan conditie maakte het een overlevingsslag.
De kinderen waren gezond, maar voor mezelf had het wat aangenamer kunnen zijn wanneer ik een beetje een fitgirl was geweest. Of een fitmum.

Ik ben sowieso een in mijn hoofd persoon. Mijn lichaam zit er maar wat bij. Ik ben wat lichamelijke geworden omdat ik heb ontdekt dat seks geweldig is, maar daar stopt het ook.
Op het eerste oog zijn er geen rigoureuze maatregelen te nemen. Ik drink nauwelijks, nooit gerookt en ik doe het rustig aan zoveel ik kan.
Op het tweede oog is het allemaal wat armoedig, ik kan geen trap oplopen zonder te doen alsof ik niet naar adem hap. Er gaat geen dag voorbij dat ik gevoelens weg eet met chocolade, chips, tosti's en ander drugseten. En dan laat ik mijn groente en fruit zitten omdat ik buikpijn krijg van het kwade eten.
En ik ben lui, ik haat sporten want het doet zeer en ik vind het nogal een gedoe. Omkleden, bonken op de grond, warm worden, zweten, pijn, afzien. Mijn hoofd zegt onmiddellijk stop hiermee wat is dit voor een ijdele waanzin.
Voor een mooie jurk had ik de afgelopen maanden geen discipline. Sec gezien ben ik 20 kilo te zwaar. Dat straal ik denk ik ook uit.
Ik zou mijn lichaam van de voorkant niet herkennen want ik vermijd reflectie van spiegels. Ik kleed mezelf in een klamotje, en ookal ben ik niet modebewuste. Ik word er niet vrolijk van.
Mijn korte termijn gedrag doet mijn lange termijn gedrag teniet.
Want ik heb klachten door mijn overgewicht die mij plezier ontnemen en mijn energie stelen.

Een lichamelijk babyhuis kan het beste vitaal zijn en uitpuilen van voedingsstoffen. Mijn ervaring is dat een zwangerschap een lichamelijk aftakelproces is en om al te beginnen met 1 - 0 achter zie ik niet zo best voor me.
Bovendien moet ik niet alleen voor mezelf zorgen.

Mentaal gaat het niet opperbest. Wat secundaire gevoelens als eenzaamheid in een nieuwe woonplaats, zeg maar gerust een isolement. En de spanning die mijn ASS me kan geven vanwege alledaagse moeilijkheden. Dat is iets waar ik altijd rekening mee moet houden.

Het een houdt het ander in stand dus ergens, en ik dacht vandaag, moet ik positieve veranderingen en keuzes gaan maken zodat mocht ik zo gelukkig zijn mee te maken maken dat ik zwanger word ik een stuk fitter ben dan nu.
En lukt het niet, dan ben ik in ieder geval energieker dan de zak aardappelen die ik nu ben.

Bereiden jullie je voor op het hormonale geweld dat er kan komen?