Hoe onze relatie gaat

Momenteel heb ik het gevoel dat ik mij slechter dan beter voel door de manier hoe ik in onze relatie sta.

Ik heb ASS, mede daardoor heb ik met mijn persoonlijke problematiek veel moeite met het wennen aan mijn nieuwe gezin, samenwonen, nieuwe woonplaats.
Ik voel me vaak niet gelukkig en ben snel overprikkeld. Misschien heb ik mij in mijn kinderjaren wel zo slecht gevoeld, maar dit jaar was voor mij de zwaarste in mijn volwassen jaren.
Ik functioneer en daar is ook alles mee gezegd. Ik geniet van de kinderen maar daarna is mijn energie ook op.
Als ik alleen ben huil ik vaak omdat ik zo onzeker ben en het leven keihard bij mijn hersens naar binnen komt.

Ik opende een vraag over de steun van een partner en ik heb zeer genoten van alle reacties. Zoveel partners steunen zo goed. Ik las ook een enkele herkenbare.
Mijn partner zit ook ergens in het spectrum maar niey gediagnosticeerd. Hij heeft moeite met het uiten van empathie. Kan niet goed verwoorden wat hij denkt, kan heel lomp overkomen.
Misschien trekken wij naar elkaar toe omdat we elkaar rust en voorspelbaarheid geven, elkaar fysiek aantrekkelijk vinden, we lief zijn voor elkaar en de kinderen, onze eerlijkheid en intelligentie is aan elkaar gewaagd.
De humor. Al deze pluspunten die ons een goed gevoel geven.

Het wordt iedere keer naar wanneer ik hem nodig heb door de moeite die ik momenteel door mijn autisme ervaar. Mijn behoefte sluit niet aan bij wat hij kan geven.
Soms ben ik daar gefrustreerd en boos over. Ik voel mij afgewezen. Soms geloof ik ook niet dat hij het wel wil maar niet kan. Hij komt ronduit onverschillig en bot over.
Hij zou midden in een gesprek weg kunnen lopen en het niet doorhebben.
9 van de 10 keer dan zeg ik speels, hey wat ga je nu doen?
Maar als ik er even doorheen zit gaat dit mij niet in de koude kleren zitten. En dat weet hij inmiddels.
Ik raak er steeds dieper van in de put, want als ik hem opzoek in steun, een gesprek, liefde daarin. Dan is hij niet thuis.
Achteraf zegt hij dan wel, ik wil wel maar weet niet hoe.

Binnenkort is hij erbij wanneer ik bij de psych ben.
Maar ik weet dat hij niet kan veranderen. De beste uitkomst is dat ik kan wennen hier, aan zijn kinderen, aan de eenzaamheid en de onverwachte dingen die bij dit leven horen. Of ik die onverwachte zaken kan inpassen in mijn hersens.
Dan hebben wij geen issues.
Laatst heb ik in mijn werk als treinmachinist een vrouw doodgereden. Het was zelfmoord.
Zodra het kon heb ik naar huis gebeld en gezegd ik kom veel later thuis want dit is er gebeurd. Niet schrikken dus als ik niet naast je lig.
Oke zei hij, en succes.
In de ochtend kwam ik thuis. Hij vraagt: gaat het? Ik zeg het gaat op zich wel.
Ik durf al niet meer goed in details te treden want dikwijls zegt hij niks terug of hij begint over totaal iets anders (heb je nog wat van de winkel nodig?)
En in deze situaties vind ik dat echt niet grappig. Een enorme afwijzing voel ik dat. Ik ben al gekwetst en dan die lompheid erbij?
Ik ben er gewoon bang van om daar meer van te voelen.
Later op de dag confronteer ik hem ermee. Tegen beter weten in, waarom hield je me niet vast? Zegt hij je kan ook bij mij komen
Waarom keek je mij niet aan, deed je het nachtlampje even aan om te kijken of ik écht oke was? Niet aan gedacht
Waarom vraag je niet door? Sorry zegt hij
Ik weet ook niet wat ik hoop te vinden in deze vragen. Het lijkt erop dat hij dat stukje niet ontwikkeld heeft. Verder is hij overigens juist een heel gelukkig persoon.
Hij ziet het probleem, maar denkt meer als mijn best kan ik niet doen.

n beste vriend zegt, wat als jij ernstig ziek wordt, of iemand overlijdt en je hebt veel verdriet, kun je dan op hem bouwen?
Ik weet dat hij niet weg zal gaan maar dat hij dan waarschijnlijk niet thuis is. En dat vind ik een akelig idee.

Mijn oplossing is dus dat ik niet langer bij hem aanklop voor hulp. Ik moet leren dat ik op mezelf voldoende kan terugvallen.
Want die gevoelens die ik krijg bij het proberen zijn betrokkenheid te vangen maken me te onrustig en gefrustreerd.
Hij zegt dat onze relatie dan niet meer compleet is. Ik zei dat dat voor miin gevoel al een jaar niet is, maar dat als ik dan zelf geen verwachtingen koester en hij dan ook minder
Stress ervaart. (En ik ook!)

Ik weet ook niet hoe het kan dat ik alles in een partner zoek. Ik heb zon sprookjes gevoel. Super romantisch.
Zijn mijn verwachtingen te hoog? Ik denk het wel, maar het gemis dat ik.voel mag er wel zijn van mij.
Toch is het tijd om de knop om te zetten, moeilijk, maar mijn geluk moet niet afhangen van zijn reacties of gebrek aan steun.
Ik heb andere voordelen juist wel in deze relatie en daar moet ik het mee doen.
Hij is een top vader, absoluut niet lui in huis, verantwoordelijk, humor,
Knuffelig, uitstekende minnaar, positief ingesteld.
Ik moet deze kant wel blijven zien, want de laatste weken zie ik dat minder, omdat ik kijk door de bril die heet: het kan hem toch niks schelen

2846 x gelezen, 2

reacties (0)


  • Momiji

    Ik heb ook ASS, bij mij is dat al heel mijn leven bekend en heb ook op speciaal onderwijs gezeten en daarna Wajong.

    Maar ik vraag me dus een paar dingen af als ik je verhaal zo lees, want veel dingen en behoeftes die jij omschrijft, hebben mensen met ASS amper tot niet.

    Ik wil juist zo min mogelijk aangeraakt en geknuffeld worden, uit jouw verhaal maak ik op dat jij daar juist heel erg behoefte aan hebt. Je wilt dat hij je aankijkt, maar ik wil juist dat niemand me aankijkt.

    Als er alleen maar gevraagd zou worden; ,,Gaat het?” Zou dat voor mij een opluchting zijn want ik zou er niet eens over willen praten, ik zou heel blij zijn als er dan gevraagd zou worden of er nog boodschappen nodig zijn.

    Klopt t ook dat de kinderen van hem zijn en niet van jou maar dat jij ervoor zorgt?

    Dat vind ik knap en hij mag daarom heel blij zijn met jou 😊

    Maar uit dit verhaal lees ik meer ASS bij hem dan bij jou eerlijk gezegd.

    Niet dat je het niet hebt en iedereen is anders maar ik zou hem eens vragen of hij een test zou willen doen.

    Wellicht helpt het hem.

  • motherofchildren

    Hi, bedankt voor je bericht, ik ben bekend dat mensen met ass niet van aanraking houden. Ik kan het met mijn romantische partners wel als prettig ervaren. De geur en de vertrouwdheid kloppen. Als ik een meltdown heb kan ik zijn aanrakingen niet verdragen. Onverwachte aanrakingen, van wie dan ook, geven een schrikreactie. Onbekende n, familie, vrienden, collegas, kennissen die mij aanraken geven mij een onbehaaglijk gevoel. Mijn kinderen kan ik nog veel knuffelen. Mijn oudste met ass diagnose is ook knuffelig met een aantal personen.

    Oogcontact maak ik met mijn verstand, ik doe dit pas efficient sinds mijn 18e denk ik. Oogcontact met mijn intimi gaat gemakkelijker, misschien zelfs normaal. Maar met een shutdown is het teveel en lukt het niet. Ik denk dat aanrakingen en oogcontact niet mijn pijnpunten zijn. Of het ass is dat ik het nauwelijks verdraag dat mijn oudere stiefkids tegen mij aankruipen op de bank, maar met mijn verstand en zorg voor hun groot worden mijn arm om hen heen sla weet ik niet. Misschien hebben sommige NT ers dat ook.

    Mijn moeilijkheden zitten het in omgaan met veranderingen. Grote maar vooral ook de kleine. Niet zelf kunnen inschatten wat ik eerst moet doen, dus veel behoefte aan structuur hulpmiddelen zodat de boel functioneerd, (hoge) (onverwachte) geluiden en fel licht, repetitief gedrag, rigide zijn, een hoofd dat niet uit gaat terwijl mijn lichaam dat wel wil om te slapen. En niet aanvoelen welke sociale handeling op een moment verwacht word, gelukkig is dit eigenlijk geen probleem. Ik ben het gewend dat mensen mij of vreemd of hilarisch vinden. Ik ben juist beleefd, dus dat ze erom kunnen lachen geeft mij het idee dat ik mensen blij maak. Dit zijn de zaken waarom ik hulp krijg. Andere waarschijnlijke kenmerken zijn mij, of mijn omgeving niet tot last. Dat laatste eigenlijk ook niet. Want ik hoor toch vaak dat ik ontwapenend of als integer word gezien. Nou dat vind ik echt niet erg.

    Andersom doe ik de laatste jaren niet meer mijn best om na te denken hoe ik met mensen om moet gaan die mij lelijk behandeld hebben, collegas, en die loop ik voorbij. Oeps ik dwaal af.

    Mijn partner zelf vermoed dat hij ass heeft. Maar alleen zegt hij dat hij dat denkt omdat hij moeite heeft met communicatie, niet aanvoelt wat hij moet zeggen, niet doorheeft wanneer een gesprek afgelopen is, geen empathie voelt (maar wel meedenkt). En verder heeft hij nergens 'last' van. Hij is trouwens ook dol op knuffelen. Liefst de hele dag zelfs. Ik denk dat hij ook niet in aanmerking komt voor een diagnose. Hij loopt ook nergens in vast. Misschien heeft hij er iets van. Wel zouden wij in therapie samen willen om onze communicatie te verbeteren.

    Ik ben ook benieuwd wat jouw ass moeilijkheden zijn.

    En het zorgen voor zijn kinderen word voor lief genomen door iedereen, maar goed. Hij zorgt ook voor de mijne en dat neemt iedereen ook voor lief. Het is vanzelfsprekend maar niet eenvoudig.

    Groetjes

  • yune

    @motherofchildren: aanraking in het algemeen gaat wel, maar ligt er idd aan hoe mn humeur is, als ik boos ben dan liever geen aanraking, of bij irritatie, maar bij verdriet of als 't even teveel wordt, dan vind ik het juist fijn.

  • Momiji

    Hoi!

    Even denken, goeie vraag, wat mijn ASS moeilijkheden zijn... Omdat ik mijn hele leven al de diagnose heb, ben ik er eigenlijk nooit zo mee bezig, over t algemeen ben ik heel blij en gelukkig 😊

    Maar mijn moeilijkheden zijn;

    -Ik durf niet met t openbaar vervoer (teveel vreemde mensen en hun adem)

    -Ben niet graag op drukke plaatsen, behalve als we moeten optreden maar dan weet ik mijn rol en wat er van me verwacht word, dan wel.

    -Als ik meer dan 1 uitje op een dag doe dan krijg ik hoofdpijn want overprikkeld.

    -baby’s vind ik heel moeilijk en kinderen leuk maar erg vermoeiend voor mij.

    Ik heb ook 4,5 jaar lang geroepen dat ik het bij 1 wou laten, nu alsnog zwanger van de tweede.

    -Ik zie op tegen de babytijd omdat ik baby’s niet begrijp.

    -ik moet op mijn vaste plek zitten, ook op de zorgboerderij/dagbesteding waar ik 2x per week heenga.

    -ik maak veel niet af

    -iedere paar maanden heb ik een nieuwe obsessie en dan moet ik daar alles van hebben. Om er een paar te noemen:

    *Jar Jar Binks (van Star Wars)

    *Vintage Polly Pockets

    *Sylvanian Families

    *wol (spinnewiel, brei en haakspullen, weefgetouw, bolletjes wol)

    *Schleichdieren

    *My Little Pony’s

    *Ball Jointed Dolls

    *Monchhichis

    *ongeopende antieke huishoudartikelen van over de 100 jaar oud (mondwater, deo, waspoeder, zeep etc)

    *Perzische tapijten

    *Minecraft

    *Lego en in mindere mate Playmobil

    *Echte zijden en wollen kleren

    *The Dark Crystal

    *Gouden tientjes en zilveren Maple Leafs

    Ik kan nog wel even doorgaan maar laat ik het hierbij houden 😉

    Mijn vriend (verloofde) is ook verzamelaar, maar van games (hij heeft een van de grootste collecties van Nederland en daar ook blogs en insta over met veel volgers -best wel irritant dat hij daarom constant op zn telefoon zit, maar t hoort erbij-) en dus begrijpen we elkaar daarom gelukkig, hij koopt ook heel vaak cadeautjes voor mij als het een obsessie is die hij een beetje begrijpt (antiek totaal niet, maar van Sylvanian Families koopt hij bijna meer dan ikzelf doe 😄).

    Gelukkig hebben we de ruimte (ik heb twee eigen kamers voor mijn verzamelingen en mijn vriend de zolder) anders was t om gek van te worden.

    En het mooie aan dit soort spullen is dat je het voor hetzelfde geld of meer kunt verkopen dan waar je het voor gekocht hebt. Als we op vakantie gaan, dan past er wel altijd iemand op het huis want anders voelen we ons niet gerust.

    -Oogcontact vind ik moeilijk, verschilt wel per persoon.

    -Veel slaap nodig om alles te verwerken (nog een reden dat de babytijd zo moeilijk was).

    -Heel snel afgeleid

    - Film kijken vind ik moeilijk, duurt te lang, vooral tegenwoordig omdat die films allemaal 3 uur duren 😞

    -Ik herken geen gezichten, wat heel vervelend is, zowel voor mij als voor de ander (ook een reden dat films niet zo boeiend zijn voor mij, zo gauw de acteur een ander shirt aandoet herken ik hem niet meer)

    - Ik was echt een heel druk en moeilijk kind vroeger, op al mijn rapporten een matig/slecht voor gedrag (lekker motiverend)

    -Ik had in mijn puberteit (12-16 jaar) elke week een ander vriendje, omdat ik ze alleen maar gebruikte voor wat ik nodig had (meestal waren dat sigaretten, flesjes Flugel en gezelschap tijdens het nablijven en schoolplein vegen) .

    Doe ik nu niet meer overigens.

    -impulsief, ben 15 keer verhuisd tussen mijn 18 en 30.

    -gezichtsuitdrukkingen komen niet altijd over.

    -Als iemand iets sarcastisch bedoelt, denk ik altijd dat t echt zo is (Van de week zei mijn vriend:,,Loop maar door hoor, je hoeft niet op mij te wachten”. Dus ik loop snel door, maar dat was dus niet de bedoeling...

    Dit zijn er een paar, er zijn er vast meer maar kan er nu niet opkomen.Zo lijk ik eigenlijk heel irritant maar t valt tegenwoordig best wel mee hoor 😋

  • Yune

    Ohh dat wist ik niet, toch wel verrassend dat er toch nog best wel wat vrouwen hier zijn met het spectrum.

    Zelf probeer ik altijd zelf bij mijn partner aan te geven wat ik op dat moment van hem nodig heb, een knuffel, een kus, meestal bij heftige emotie dan komt ie zelf en dan houd ie mij vast.

    Mannen hebben vaak ook gewoon sturing nodig, beter communiceren en duidelijk communiceren helpt. Zeg wat je wilt en wat je op dat moment van hem verlangt

  • motherofchildren

    Dus jij houdt ook van een knuffel van je partner, hoe is het bij jou met aanrakingen in het algemeen?

  • Massie90

    Hier ook ASS en ik kan aanraking in principe ook niet hebben, behalve van mijn kindjes (tot mijn grens is bereikt) en mijn man af en toe maar zeker niet de hele tijd. Dat maakt het voor een man nóg moeilijker om aan te voelen wanneer wel een knuffel en wanneer absoluut niet, dus zoals Yune aangeeft, duidelijke communicatie helpt. Sprookjesgevoel herken ik ook ;)En wat je hieronder schrijft dat jij het gevoel hebt dat je niet krijgt wat je nodig hebt als je erom moet vragen is heel herkenbaar. Had ik ook, maar probeer ook te bedenken dat vrouwen hierin gewoon complexer zijn dan mannen en met ass nog complexer, want wss wil je ene keer wel een knuffel, andere keer niet, dus voor hem lastig in te schatten in welke situatie wel en niet (los van dat als je een zelfmoord meemaakt als treinmachinist dit wel aandacht mag krijgen, want dat is heel heftig) . Krijg je hulp van een psycholoog of een psychotherepeut?

  • BoyBoyBoy

    Een ander kan zeker wel veranderen, maar dat moet diegene ook willen. Mijn vriend is omdat ik wel een keer klaar was met therapieën, ook maar eens in therapie gegaan, eindelijk na 10 jaar, want ja, één persoon kan wel hard gaan werken, maar in een relatie moet het van twee kanten komen. Als het niet werkt dan moeten beide door het stof om eruit te komen. Na onze oudste heb ik PND gehad, dit heeft drie jaar geduurd, ondertussen verschillende therapieën behandelingen gehad, diagnose ASS gekregen.. dacht tja, t zal wel, het werkt niet meer, dus er zal ook van zijn kant wat moeten gebeuren. Hij was er ook nooit voor mij. De verwachting die ik had mbt goede gesprekspartner zijn heb ik verlaagd, dat kan hij niet veranderen. Daar zoek ik andere mensen voor op. Maar qua steun en troost moet ik wel op hem terug kunnen vallen.. als dat niet kan dan is een relatie voorbij denk ik..

    Gelukkig is hier na zijn therapie echt heel erg veranderd. Terwijl hij ook altijd riep ik weet t niet en weg dacht te komen met sorry.

  • motherofchildren

    Wij willen in het nieuwe jaar therapie volgen om onze communicatie te verbeteren. We hebben beide onze actiepunten.

  • motherofchildren

    Wij willen in het nieuwe jaar therapie volgen om onze communicatie te verbeteren. We hebben beide onze actiepunten.

  • Zeldawarrior

    Wat een moeilijke situatie voor jullie. Als jullie allebei op het spectrum zitten is het niet heel vreemd dat het praten over gevoelens en jullie verwachtingen en behoeften daarin naar elkaar toe lastig vorm te geven zijn. Dat kan sowieso al lastig zijn tussen twee partners. Is het een idee om hierover een keer met een psycholoog te praten? Veel psychologen weten wel wat manieren om in contact te komen met elkaar op een gestructureerde manier en dat kan drempels wegnemen, vooral voor hem. Want het klinkt alsof hij hierin nogal vastloopt omdat hij niet weet wat hij moet doen. Het is denk ik niet alleen belangrijk om elkaar hierin te vinden om jullie relatie te behouden, maar ook om jullie kinderen een voorbeeld te geven. Want zij zullen zichzelf later spiegelen aan het voorbeeld dat jullie nu geven.

    Eerlijk gezegd zit ik zelf ook op het spectrum en mijn beide kinderen ook. Zelf heb ik in mijn eerste relatie grote moeite gehad om open te zijn over mijn gevoelens omdat dat niet veilig was. Nu ik een nieuwe partner heb die veel meer op mij lijkt en waar ik me veilig bij voel, lukt het me wel. Heel veel sterkte en liefde toegewenst voor jou en je gezin. Ik hoop heel hard dat jullie hierin een balans gaan vinden! ❤❤❤❤

  • motherofchildren

    Wat fijn dat je een partner hebt gevonden bij wie je je zo veilig voelt. Wij gaan ook zeker samen in therapie. Ik praat teveel en te vaak en hij loopt vast. Dus ik wil graag leren hoe ik het moment kies en dat ik aangeef. Geduld heb... en hij heeft zo zijn eigen vragen. We hebben best wat hulp nodig idd

  • Zeldawarrior

    Wat goed dat jullie het zo samen.oppakken! Heel veel succes en liefde toegewenst, ik hoop dat jullie het goede kunnen vieren en de minder goede punten verbeteren. 💪

  • motherofchildren

    Wat fijn dat je een partner hebt gevonden bij wie je je zo veilig voelt. Wij gaan ook zeker samen in therapie. Ik praat teveel en te vaak en hij loopt vast. Dus ik wil graag leren hoe ik het moment kies en dat ik aangeef. Geduld heb... en hij heeft zo zijn eigen vragen. We hebben best wat hulp nodig idd

  • Nog-even!

    Wat moeilijk voor je. Kan het zijn dat je mede daardoor nog graag een baby wilt: als troost?

  • babyeend

    Geef niet op, als je hem op dit vlak helemaal buiten gaat sluiten gaat dat ten koste van je relatie, je zult dan nog steeds verdrietig zijn op sommige momenten en de behoefte hebben dit met iemand te delen. Ik en mijn partner hebben echt jaren nodig gehad voordat wij op een prettige manier met elkaar konden praten over alles, zonder weglopen zonder ruzie.. En als ik een knuffel wil, krijg ik die niet door te zeggen ja gaat wel, dan moet ik echt een knuffel ophalen of vragen om een knuffel, met stille hints of dat ik denk dat hij dat toch uit zichzelf wel snapt kommen we hier niet ver en jouw vriend/man zal dat nog wel erger hebben. Misschien als je uit jezelf ook niet zo'n prater hebt dat het al helpt je gevoel te omschrijven, "het gaat wel, maar ik ben behoorlijk geschrokken en voel me verdrietig/boos/angstig..." "ik zou er graag met je over willen praten" "wil je me een knuffel geven?"

    Wat naar dat iemand zelfmoord gepleegd heeft op zo'n manier dat jij daar nu last van hebt, ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven, sterkte daarmee!

  • motherofchildren

    Nou dat geeft ook wel hoop, ik had best last die paar dagen dat ik niks meer deelde maar verder wel beleefd bleef. Ik heb dat niet volgehouden want het voelde niet beter.

    De zelfmoord was ter illustratie om aan te geven dat ik al niet meer kom bij hem omdat ik bang ben voor de afwijzing. Hij is heel snel afwezig in een gesprek.

    Ik heb er zelf maar een dagje last van gehad in de zin van hoofdpijn en een raar gevoel. Ik heb het snel los kunnen laten. Hoe raar dat ook klinkt

  • Kez

    Een ander kun je niet veranderen. Geef duidelijker aan wat je nodig hebt. Zeker als je vermoedt dat hij ook op het spectrum zit. Als jij zegt dat het gaat, mag hij ervan uit gaan dat het gaat. Als jij met hem wilt praten, zeg hem dat dan letterlijk. Wat je van hem verwacht. Zoals je hem verder omschrijft weet ik vrijwel zeker dat hij dan echt luistert en met je praat. Succes! ( moeder van 2 assers)

  • Rosanneh

    Oef wat voel jij je dan eenzaam!! En wat voelt dat naar....

    Ben je bekend met geef me de 5? Ik denk dat zij hierin kunnen helpen. Wellicht helpt het als je man aanleert wat er verwacht wordt ik zulke situaties of dat je inderdaad zelf aangeeft: "Ik voel mij verdrietig dus ik wil dat je mij knuffelt en dit en dit vraagt en mij uit laat praten."

    In ieder geval zal je er een manier voor moeten vinden want zo hou je het niet vol. Ik hoop van harte dat de manier die voor jullie werkt gevonden mag worden. Succes!!

    ps:wow lijkt mij enorm heftig wat je als machinist hebt meegemaakt!

  • Joeppiej89

    Geen idee of het wel of niet met autisme ofzo te maken heeft. Veel mannen zijn ook niet zo van het praten, en zien dingen heel anders als vrouwen. Herken dat wel van mijn ex, vertel ik een heel verhaal hoe me dag was, hoor ik af en toe hmm hmm naast me. En vervolgens wordt me gevraagd wat ik die dag heb gedaan. Is denk ik gewoon een mannen ding, beste is je er zo min mogelijk aan te storen, en zijn positieve kanten zien. Dat maakt het leven voor jezelf uiteindelijk ook veel makkelijker.

  • Jojo91

    Ik kan niet voor jou bepalen hoe groot punt dit is.. Wat je ook nog zou kunnen doen is aan hem aangeven wat je nodig hebt? Misschien maar niet verwachten dat er een spontane knuffel komt of dat hij er uit zichzelf vragen over stelt. Maar gewoon zeggen, 'mag ik even een knuffel van je? Want ik voel me verdrietig.' In plaats van te wachten op zijn vragen kan je ook uit jezelf vertellen. Ik weet niet of dit werkt hoor en of hij het daardoor misschien nog eens gaat oppakken.

  • Ashleyjessy

    Wat zwaar voor je :( .

    Weet niet zo goed wat ik erop moet zeggen..

    Gaat hij ook naar de psych ? Hebben jullie “hulp” als gezin/koppel?