Schrijven over een pijnpunt

Mijn romantische relatie is sterk verbeterd sinds ik aan de slag ben gegaan met de punten uit het boek the surrenderd wife.
Echt ik kan het jullie aanraden. Ik vond het enorm inspirerend.
Ik vind nu meer warme gevoelens in mijn relatie, een beetje zoals in het magische begin.
Er is alleen 1 pijnpunt voor mij en dat is dat ik voor troost of begrip niet bij hem terecht kan.
Ik weet dat hij mijn moeilijkheden niet voor mij kan oplossen, maar wat helpend zou zijn was zijn betrokkenheid.

Het gaat al een tijd niet geheel lekker met mij en dat heeft alles te maken met het proberen van een leven op te bouwen in de nieuwe stad, in het nieuwe huis, in mijn nieuwe gezin.
Vooral stiefmoeder zijn. Ik voel me er vaak ongemakkelijk bij. Ik voel me thuis niet thuis. Ook al krijg ik vaak te horen dat ik het goed doe
Dat is de buitenkant, van binnenkant houdt ik moeizaam mijn hoofd boven water.
Ass helpt niet mee, ook niet met communiceren met een partner van mijn kant.
Meestal houd ik me aan communicatie regels, dus dat lokt geen conflicten uit.

Wat mij pijn doet is dat als ik me kwetsbaar opstel dat hij niet of nauwelijks reageert. Ik weet dat hij me wil helpen, dat spreek ik ook uit. Geleerd uit het boek.
Maar het voelt eenzaam, en soms ben ik ook boos. Want deze redelijke, intelligente en liefhebbende partner kan mij niet troosten of een luisterend oor geven.
Ik voel ook afwijzing, voor hem heb ik mijn vertrouwde omgeving verlaten en mijn ass symptomen spelen op door de veranderingen. Ik zit in sociaal isolement en het voelt alsof het minste wat hij me kan bieden er niet voor mij is.

Ondertussen ga ik natuurlijk door, ik realiseer me dat stiefmoeder zijn en me thuisvoelen en proces is en dat ik daar zelf aan moet werken. Dat het me gaan lukken, met of zonder de steun van vriend.