Mijn hartewens is een eenzame stille wens geworden.
Mijn vriend heeft me verteld dat hij het niet meer wil.
Ik voel me achtergelaten met dat wat had kunnen zijn.
Nooit samen een kindje van ons knuffelen
Nooit samen op de bank chips eten met ons kindje tussen ons in
Nooit samen naar school brengen
Nooit elkaar leren kennen als de andere ouder
Nooit meer bevallen, trappels in mijn buik
Nooit samen een kind zien opgroeien
Nooit mijn droom verwezenlijken van 4 kinderen op de wereld zetten
Maar wel
Altijd zien hoe een leuke vader hij is voor zijn kinderen
Naar hem kijken en denk jij bent dé man voor mij, alleen met hem had ik nog een kindje aan gedurft
Het voelt zo wrang, zo oneerlijk, zo verkeerd
Onze kinderwens stond voor alles dat goed was.
Maar ik kan niks, ik kan alleen stilletjes wensen dat hij zich vergist heeft, dat liefde weer plaats maakt voor angst
Mn kinderen zijn nu bij de vader, die van hem bij moeder.
Onze heerlijke weekenden, nu met pijn in mijn borst en het extreme verlangen om een kleintje tussen ons in te hebben
Meer dan een jaar samen gehoopt, gefantaseerd en gewenst. Nu ik alleen zonder enige kans
reacties (16)