Ik ben zwanger na ICSI en nadat mijn partner geen wens meer had

Ik heb nooit meer geschreven na de schok dat mijn partner niet meer wilde.
Op dat moment waren we bijna aan de beurt voor de intake voor de ICSI procedure.
Hij wilde niet meer, zag het niet meer zitten. Mijn wereld was ingestort op dat moment.
Er zijn hier vast een paar vrouwen die ook zoiets hebben meegemaakt. En dan is het heel moeilijk, want er zit niet veel anders op dan het proberen te accepteren.
Als ik alleen was dan huilde ik veel. Ik moest het verwerken dat we er niet alles aan zouden doen om onze, of op dat moment, mijn wens in vervulling te laten gaan.
Sowieso dat het nooit zou gebeuren.
Hij wilde er zelfs niet meer over praten.
Hij sloot zich af, waarschijnlijk omdat hij bang was dat ik hem zou proberen te overtuigen.
Dit was een nare periode van 3 weken. Na een week heb ik verzocht om er toch over te praten. Voor mijn eigen verwerking en onze relatie.
Ik zat ook met veel vragen en vermoedde dat deze antwoorden mij zouden kunnen helpen.
Ik was erg boos zo nu en dan, omdat bleek dat hij een paar maanden loog over dat hij het graag wilde terwijl ik dacht dat een fundament van onze relatie eerlijkheid was.

Hij deed zijn best om de vragen te beantwoorden. Hij kwam er zelf achter dat hij bang was.
Bang voor gebroken nachten, verlies van vrijheid met voetbal. Dat was het. Het leek hem zo mooi maar dat beangstigde hem.
Ik heb toch verzocht of we, lees hij, daar een oplossing voor zou kunnen bedenken en hem daarmee gelaten.
Dames, mannen vinden het heel fijn Als ze zelf iets kunnen oplossen.
Drie dagen later zocht hij me op. Een oppas, (no shit sherlock)
Ik wil alle gebroken nachten wel doen zei ik (hij heeft vroege diensten en is al 45)
Hij wilde het weer. Uit zichzelf.

We moesten nog best lang wachten wegens het corona. Na alle onderzoeken zag het er goed uit voor ons.
Het eerste protocol van stimuleren sloeg niet aan. De tweede wel.
18 eicellen, 6 bevruchtingen. Alles doorgedeeld en de verse tp is tot nog toe blijven zitten.

Mijn vriend is dol gelukkig. Ik ben onzeker maar hij is heel positief.
Wat een verschil met toen. Ik vroeg had je deze levenservaring tot nog toe willen missen.
Ik in ieder geval niet. Ik ben bang en dankbaar. Een vruchtbaarheidstraject ervaarde ik als zenuwslopend en dan met name het wachten op uitslagen.
Covid was een extra stressbron want een besmetting kon het traject afblazen. Eerlijk gezegd vroeg ik ook vaak aan mijn partner of hij niet twijfels had gekregen en dat.misschien niet wilde delen.
Ik ben echt heel blij