Drakentijd
Alsof Jurre in een monstertje is veranderd. Alsof de winterstorm is binnengewaaid, de bliksem is ingeslagen. Zomaar sinds hij wakker werd zaterdagochtend. Van een vrolijk, ondeugend en ondernemend kereltje veranderde hj die bewuste ochtend in een vervelend drammerig, krijsend, slaand en bijtend wezen die alleen nog maar 'nee', 'stoppen' en 'dat wil ik niet' kan zeggen. Ik kan er de humor niet van inzien en ook Jurre zelf lijkt zich door de dagen heen te slepen. Wat ik bedoel?
De dag begint met drammen: 'papa toehoeeeee'. Om vervolgens bij papa te komen en hem een klap in zijn gezicht te geven: 'papa weg!'. Hm... Even televisie kijken dan: alles wat je opzet, is precies het verkeerde en na twee opties gaat hier dan de TV uit. Als je niet wilt kijken: prima! Gevolg: driftbui van tien minuten... Goeiemorgen trouwens. Dan aankleden: Jurre wil geen pyjama uit, geen luier verschonen en aankleden is een worsteling. Wat denk je: Jurre wil vervolgens niet naar beneden, laat staan dat ik zijn boterham beleg met het goeie beleg. Ik denk dat hij was vergeten dat hij zelf appelstroop had gekozen toen hij zijn bord door de keuken gooide. Gelukkig kon hij er even goed over nadenken, want na nog tien minuten beneden, zat Jurre voor het eerst voor straf op de gang.
Natuurlijk wil je niet in een negatieve spiraal, dus vol goede moed haal je Jurre na een kus en knuffel weer terug in de kamer. Hij eet netjes zijn boterham op en na het eten vertrekken we naar boven om tanden te poetsen. Of...? Nee, Jurre wil niet naar boven. Oja, toch wel, nee, ja, niet.. Dragen, zelf lopen, hand geven. Ik laat hem kiezen, maar als er alleen maar 'nee' komt, wordt hij bij koppie en kontje naar boven getild. Hij holt hard weg, want hij wil geen tanden poetsen. Als ik hem nog 1 kans geef, krijg ik alleen een hele harde 'neehee' terug en schouderophalend ga ik dan maar eerst zelf mijn tanden poetsen. Maar dat is de bedoeling niet! Voor ik het weet staat Jurre krij-send naast me te roepen dat híj zijn tanden wil poetsen. Tja: nu moet hij even wachten tot mama klaar is. Natuurlijk volgt een nog grotere brulpartij en ineens staat er een flinke afdruk van een paar scherpe tandjes in mijn bovenbeen. Grmbl-de-grmbl!
Nee, wees gerust: dit was de eerste anderhalf uur van de dag en de rest van de dag zal ik iedereen besparen. Ik hoop, verwacht ook een beetje, dat dit kleine kijkje in het leven van een tweejarige en zijn mama herkenbaar is. Ik hoop ook dat er mama's zijn die met een geruststellende stem tegen me kunnen zeggen: 'rustig blijven, het gaat echt weer over, ik weet het uit ervaring'.
Heerlijk toch, dat babybytes, waar je even je ei kwijt kan en er mama's zijn die precies begrijpen wat je bedoelt!
ps en we hebben gelukkig ook een paar minuutjes onze lieve eigenwijze humoristische Jurre gezien, met zijn ondeugend twinkelende oogjes. En samen boekjes gelezen en een liedje gezongen in de auto (totdat ik de verkeerde inzette en Jurre driftig 'stoppennnnn' riep :-)
reacties (0)