Doemgedachten

Het is middenin de nacht en daar zit ik dan, op de bank, 37 weken zwanger en... bang. De laatste dagen merk ik in toenemende mate dat mijn gedachten met me aan de haal gaan en ik steeds meer gefocust raak op het wel/niet voelen van de kleine. Ik hoef de ukkepuk maar een uurtje of twee niet te voelen of mijn gedachten slaan op hol: 'leeft het nog wel? Is het wel in orde? Wat nu als het hartje is gestopt?' En zo denderen mijn gedachten maar door tot ik in mijn hoofd al een uitvaart heb geregeld en me met tranen in mijn ogen bedenk dat ik dan de babykamer dichttimmer en en en...  Ik ben 'gewoon' bang en word gek van mijn eigen doemgedachten!

Gek, ik ben redelijk nuchter van mezelf, moet ook wel vaak koelbloedig en doortastend zijn in mijn werk en uiteraard vraag ik me dan ook af: wat bezielt me?! Al analyserend denk ik dat ik het moet zoeken in de gebeurtenissen van de afgelopen anderhalf jaar: ernstige ziekte van zowel mijn schoonzusje als nu mijn lieve papa in combinatie met alle babyleed wat ik bij bevriende koppels meemaakte (waaronder overlijden bij 36 weken zwangerschap) We zijn van het ene nog niet bekomen of het volgende rolt weer over ons heen. Ik ben bang dat ik door alles heen onbewust het vertrouwen verloren ben. Vertrouwen dat we straks een gezond kindje zullen mogen verwelkomen... vertrouwen dat er een God is die zorgt?! 

Dinsdagmiddag heb ik weer een afspraak bij de verloskundige. Zal het daar maar eens op tafel gooien. Zij hebben vast ervaring met van die tobbers, zoals ik...