De geboorte van mijn meiske

Vrijdag 7 juni

vandaag is dé datum waar we zo lang naar hebben uitgekeken. Dé datum waarop ons kleintje volmaakt voldragen is. Wachtend met alle kwaaltjes-van-de-laatste-loodjes valt het niet mee dat de datum voorbij glijdt. Bijzonder hoe onbeduidend de datum ineens wordt dan...

Dinsdag 11 juni

Vandaag om 13.15u staat er een strippoging op het programma bij de verloskundige. Mijn favoriete verloskundige is er en ik word enthousiast onthaald met complimenten hoe goed ik eruit zie en hoe mooi mijn buik is. Ik kan het niet laten op te merken dat ik nu wel mooi genoeg ben geweest en ik eigenlijk wel wil bevallen. Bij inwendig onderoek blijkt mijn baarmoederhals deels te zijn verstreken en ik heb 2cm ontsluiting: strippen maar dus! De verloskundige vertelt dat ze me érg goed heeft kunnen strippen, ik hierdoor bijna 3cm ontsluiting heb en ze zich bijna niet kan voorstellen dat ik dezelfde dag niet ga bevallen. Vol goede moed ga ik naar huis. Ik heb flinke kramp, verlies bloed en veel slijm en wacht in spanning af. Onze peuter slaapt vannacht bij opa&oma, ik kan rustig bevallen. Maar helaas: de kramp neemt af en er gebeurt ook vandaag niets.

Donderdag 13 juni

om 8.00u meld ik me bij de poli gynaecologie voor een 'overtijdscheck'. De CTG is prima, net als mijn bloeddruk en de hoeveelheid vruchtwater. In samenspraak met de gynaecoloog valt het besluit uiterlijk tot maandag af te wachten. Is de bevalling dan niet begonnen, dan word ik om 7.30u in het ziekenhuis verwacht voor een inleiding. Mjn verzoek tot een tweede strippoging wordt ingewilligd en ik blijk een kleine 4cm ontsluiting te hebben bij een bijna verstreken baarmoedermond. Thuisgekomen begin ik te poetsen: bedden verschonen, stofzuigen, miniwasjes en eten maken voor 2 dagen. Ondertussen herhaalt de geschiedenis zich en nemen kramp, bloed- en slijmverlies in de loop van de dag weer af.

19.45u 's Avonds na het eten keutel ik nog even door de keuken en ineens voel ik wat warm vocht weglopen. Het is maar een beetje, mijn inleggertje is groot genoeg om het op te vangen, maar toch weet ik het zeker: dit moet vruchtwater zijn. Manlief staat op het punt naar een slagingsfeestje te gaan en snel kleden we onze peuter weer aan met de mededeling dat hij mee mag naar het feestje. We spreken af dat ik de verloskundige bel en dat hij op zijn gemak een bakje koffie gaat drinken bij mijn geslaagde neef.

20.00u komt de verloskundige. Ze checkt voor de zekerheid de indaling en daarmee breken mijn vliezen ineens helemaal door. Het vocht loopt langs mijn lichaam en ik ben blij dat ik voor de zekerheid een matje had neergelegd. Omdat bij mijn eerste de weeen niet wilden komen, spreken we af dat ik laat weten als ik serieuze weeen krijg. Ze vertrekken en ik duik de badkamer in om me schoon te maken.
20.20u bel ik mijn man vanaf het toilet om te vertellen wat de verloskundige had afgesproken. Ik zeg erbij dat hij vooral rustig aan moet doen en alles hier verder rustig is. Als ik de telefoon neerleg, krijg ik ineens mijn eerste wee en direct begin ik met puffen.
20.30u kom ik niet afgedroogd de douche uitgestrompeld. Alhowel het maar tien stappen is naar mijn bed, moet ik twee keer stoppen om een wee op te vangen. Ik kruip naakt op mijn bed, weet dan nog niet dat ik de komendetijd zo zal blijven liggen, en bel met een hoog piepstemmetje mijn man op dat hij direct moet komen. De weeen volgen zich in rap tempo op en ze zijn heftig. Ik voel me ellendig zo alleen in een groot huis en bid dat mijn man er snel zal zijn.
20.40u komt hij thuis, timed de weeen en schrikt van de heftigheid ervan. Direct belt hij de verloskundige die verrast is door zijn telefoontje. Ze komt er direct aan, samen met een stagiaire.
21.10u stappen ze weer binnen. Ik heb ontzettende pijn, de weeen volgen zich al maar sneller op wn de pijn is geen seconde meer afwezig. Ik blijk al 7cm ontsluiting te hebben en dank God ervoor, want dit ga ik geen úren redden. Het besef van tijd ben ik kwijt, het enige wat ik wil is puffen, in mijn mans hand knijpen en mijn hoofd in een kussen duwen om de pijn te verbijten. Om me heen heerst rust: de verloskundige zit naast me op een tablet aantekeningen te maken, terwijl de bijna afgestudeerde stagiaire me coacht en rustig wat spullen klaarlegt. Ik ben me er vaag van bewust dat de kraamzorg wordt gebeld en de kruiken worden verwarmd.
22.00u blijk ik ruim 9cm ontsluiting te hebben. Ik moet op mijn andere zij gaan liggen om het laatste stukje te bevorderen. Alsof er een mes door mijn lijf gaat, zo voelt dat, maar alhoewel ik het wel wil uitschreeuwen van narigheid, blijf ik puffen en probeer ik rustig te blijven. Ondertussen schiet het door mij heen 'dit is echt barensnood' zoals dat zo mooi in de Bijbel staat geschreven'. Juist ook op dat moment arriveert Simone de kraamverzorgende. Tussen twee weeën in kan ik het niet laten even te zeggen 'dat ik me later wel zal voorstellen, maar dat ze op een wat bijzonder moment aankomt'. Dat is ook het enige wat ik kwijt kan, want oh die weeën... Steeds meer voel ik de neiging mee te moeten persen en Godzijdank is er niemand die het me verbiedt.
22.08u: ik mag mee gaan persen, het geweld barst los! Onze stagiaire geeft instructies en hoe moeilijk ook, ik zucht als het moet en pers verder uit alle macht als ze het zegt. De oerdrang om je kindje eruit te werken is overweldigend en prachtig.
22.14u wordt met luid gejuich ons kindje op mijn buik gelegd. Blauw en eventjes stil ligt het tegen me aan, maar dan hoor ik een kreet en blijken de longetjes prima te werken. De blauwe kleur trekt ook al snel weg en stil kom ik even op adem van de grote inspanning. Ik weet nog altijd het geslacht niet en barst van nieuwsgierigheid. De verloskundige pakt ons kindje op en samen met mijn man kijken we, en vol verwondering en met een dikke glimlach zeg ik 'schat, we hebben een meisje!' Ja... op 13-06-13 om 22.14u is in nog geen 2 uur tijd onze R.enske J.oëlle geboren. Ondanks de snelheid en een geboortegewicht van wel 4130gr kom ik er genadig vanaf zónder hechtingen. Ook de nageboorte verloopt voorspoedig en na een korte douche lig ik drie kwartier later met een prachtige R.enske in mijn eigen bed.

Ik kan alleen maar zeggen: Joëlle, dat betekent God is goed!