Gedroomd, gedragen, geboren...

Een jaar geleden: Daaf en ik probeerden ons voor te stellen hoe Jurre zich zou gaan gedragen op een Italiaanse camping. Zou hij rond de tent blijven of zouden we continu achter hem aan kunnen? Zou hij 's nachts de boel op  stelten zetten of heerlijk slapen in zijn campingbedje? Zou hij...?! Inmiddels weten we dat we hem letterlijk uit koffers in tenten van andere campinggasten konden plukken en dat hij  best aardig geslapen heeft en vooral erg heeft genoten van het buiten zijn. Maar dat terzijde. Van het ene onderwerp rolden we in het andere en zo vroegen we ons af of we met een baby'tje ook zouden gaan kamperen. Een baby'tje? Ja, het verlangen naar een tweede kindje groeide en zo hadden we steeds meer gesprekken met als onderwerp 'hoe zou het zijn om met twee kindjes....'.

Wat een blijdschap toen ik in oktober, met een positieve test in mijn handen, tegen Jurre fluisterde dat hij een 'grote broer' zou worden. We kochten een babymutsje, wikkelden de  test erin, deden het in een kadopapiertje en zo lag er een verrassing op Daaf te wachten toen hij uit zijn werk kwam: het begin van een  nieuwe zwangerschapsperiode! Terugkijkend op deze periode ben ik dankbaar dat alles zo voorspoedig is verlopen: een zwangerschap zonder complicaties en dat voor de tweede keer. Ja dankbaar, dat ben ik zeker, al kijk ik niet met veel plezier terug op deze periode. Natuurlijk genoot ik van de  bewegingen van nieuw leven, maar de misselijkheid, vermoeidheid, pijn en slechte nachten vond ik, in combinatie met een rondstuiterende peuter, erg pittig. En dan heb ik het nog niet over mijn niet uit te schakelen gepieker: voelde ik de kleine wel voldoende, zou het kindje gezond zijn enz, Ik lag er regelmatig wakker van, had er gesprekken over met de verloskundige en hoopte maar dat ik na de 37 weken snel zou bevallen. (blog: doemgedachten)

Dat ons tweede kindje daar heel anders over dacht, dat weten we nu: de uitgerekende datum ging voorbij en pas zes dagen later begon de bevalling. Bijzonder hoe je naar 7 juni uitkeek en hoe onbetekenend diezelfde datum werd toen deze verstreken was. 13 juni beviel ik in rap tempo van ons prachtige meisje. Terugdenkend aan de bevalling, vervult me ook weer een gevoel van dankbaarheid: ik kon thuis bevallen, zonder complicaties en dat in zo'n korte tijd dat ik pas de volgende ochtend besefte dat het écht al achter de rug was.

De kraamweek was genieten: een superfijne kraamhulp, heerlijk weer, een rustig  meisje die alles 'volgens het boekje' deed en lieve kraamvisite die allemaal even kwam aanwaaien zonder te blijven plakken. We laten dan even de boze en onhandelbare buien van een kleine jongen van tweeënhalf achterwege. Voor hem was de kraamtijd verwarrend en onrustig, wat hij afreageerde door de ene na de andere driftbui te hebben en te slaan en te bijten. Sneu om je mannetje zo met zichzelf en de situatie te zien worstelen. Gelukkig hervonden we binnen twee weken een nieuw ritme toen we in alle rust de draad van het gewone leven, maar dan met twee kindjes. weer gingen oppakken. Inmiddels is de rust in huize 'd'n Uyl' weergekeerd en zit ook onze peuter weer prima in zijn velletje.

Waarom ik dit nu allemaal schrijf? Vandaag is ons meisje zes weken. Ze zeggen dat je na zes weken kraamvrouw af bent en dat is de reden dat ik aan het mijmeren ben. Vandaag sluit ik gevoelsmatig een bijzondere periode af, die van Renskes wording en geboorte: gedroomd, gedragen, geboren! Ik kan alleen maar zeggen: Joëlle, dat is 'God is goed!'

En kamperen met een baby? Dank je de koekoek, mij niet gezien ;-)