Van een dikke duim en een envelop...

Vandaag hadden we de befaamde 20-weken-echo. Ook al is het nummertje 3 het blijft een spannend moment. 

Een van de eerste beelden die we te zien kregen, was die van een minimensje met een gebalde vuist en een duim omhoog. Alsof het kindje wilde zeggen 'het is hier binnenin je buik dik in orde hoor'. Uiteraard is er een fotootje van geschoten en kan het kindje nu zélf aan iedereen vertellen wat de eindconclusie is van de echo.

Ja inderdaad: alles ziet er goed uit, geen enkele afwijking gevonden, de groei loopt goed en het kindje duikelde werkelijk waar alle kanten op, wat ik overigens al een week of 3 duidelijk kan voelen ook. Welkom stuiterballetje nummer 3 in 'huize Noel'!

En dan nog zo'n dingetje: het geslacht... Bij het bekijken van het geslacht hebben we beiden even de andere kant opgekeken. We weten dus voor een derde keer níet of we een zoon of een dochter krijgen! Toch hebben we altijd de mogelijkheid er toch achter te komen. De echoscopiste heeft het geslacht namelijk op de foto gezet en de foto aan ons meegegeven in een dichtgeplakte envelop. Mocht het vóór de geboorte mis gaan met mijn vader, dan kunnen we de envelop openen en mijn vader vertellen of hij een kleinzoon of een kleindochter zal krijgen. Een envelop met een lading dus, eentje waarvan we hopen dat íe dicht zal blijven tot na de geboorte was ons kindje.