Grenzen

Lastig hoor, grenzen aangeven. Wanneer is genoeg ook echt genoeg. Bij mijn vorige zwangerschap deed mijn moeder mijn huishouden, mijn vriendinnen de was, ging mijn oudste voor ik ging werken 3 uur eerder naar de oppas voor mijn rust, manlief deed de boodschappen... en dat alles zodat ik kon blijven werken. Volslagen idioot natuurlijk, achteraf gezien, maar oh wat vond en vind ik het lastig om (gevoelsmatig) mijn collega's met mijn privésores op te zadelen. Zeg nou zelf: zíj hebben er toch geen boodschap aan dat ik in 4 jaar tijd 3 kinderen krijg, dat ik vermoeid ben van die derde zwangerschap én een spokende ik-krijg-een-half-gebit-tegelijk-dreumesje 's nachts, en dat in een situatie waarin er zoveel zorgen en verdriet zijn om mijn vader, die ook deze week weer in het ziekenhuis belandde door complicaties van de voortschrijdende kanker. Ik heb al maanden het gevoel dat mijn collega's rekening met me moeten houden en ik zet alle zeilen bij om maar te blijven functioneren.

En ja: wanneer is genoeg genoeg met deze instelling? Wel... deze week dus. Ik maakte nachten van 02-5.30u, omdat de auto stuk was moest alles op de fiets, ik werkte 's avonds van 15.30-23.30u en toen begonnen de zere buiken, de huilbuien en de vermoeidheidsmisselijkheid. Donderdag was de maat vol en heb ik aangegeven op mijn werk géén late diensten meer te doen én aan te kijken of de dagdiensten nog wel volledig haalbaar zijn. Vol begrip natuurlijk en met lieve collega's die bereid waren te ruilen, heb ik inmiddels tot mIjn verlof geen avonddienst meer te doen! Inmiddels lig ik voor de 2e dag op de bank met een dekentje en begin langzaam wat bij te komen. 

Heet dit dan grenzen aangeven? Ik ben bang dat ik het nooit zal leren, maar er steeds weer intrap: over die grens heen denderen tot de aalrmbellen roodgloeiend staan... Lastig hoor,  grenzen...