Kleuterstress

'Papa, heb je mijn kamer op zolder al klaar?' Ettelijke malen heeft mijn kleine rakker die vraag gesteld sinds we half september een dakkapel hadden laten zetten op zolder. Iedereen die het wel of niet wilde weten, kreeg te horen dat hij op zolder een nieuwe kamer kreeg. 'Met blauw', was de standaard toevoeging. Papa kluste, schilderde, smeerde en timmerde en afgelopen vrijdag was het dan zover: Jurres meubeltjes werden naar boven verhuisd. Zijn eenpersoonsbed werd omgetoverd tot een prachtige half:hoogslaper-hut en met een planesdekbed als kers op de taart waren we maar wat trots op het resultaat.

Die avond, toen onze kerrl uit het KDV kwam, stond de opwinding in zijn oogjes: 'mag ik nu naar zolder?' Hij stoof direct zijn nieuwe bed op, sprong verrast om zijn mooie dekbed heen en weer en verbaasde zich over alle bekende spulletjes die ineens op zolder stonden.

En toen werd het bedtijd... 'Ik wil nog een slokje water', 'ik kan niet slapen', 'wil je nog een boekje voorlezen?', 'ik voel me niet zo lekker'... En toen ging de sirene aan: brullen, dikke tranen van bangigheid en verdriet. Onze held op sokken was bang voor de lamp op het plafond, voor het hoge bed en het alleen op zolder zijn. Tot overmaat van ramp kreeg het manneke ook nog eens buikgriep en tja zijn conclusie was helder: 'ik wil terug naar mijn oude kamer, want hier word ik misselijk'...

Goede raad is duur. Terug naar beneden was geen optie, dat plekje wordt ingepikt door zijn zusje, die op haar beurt plek moet maken voor onze derde spruit. Omdat onze kerel ziek was, hebben we hem twee navhten in ons bed getolereerd, maar vanavond was het echt tijd om in zijn eigen -nieuwe- kamer te gaan slapen. Al voor zijn bedritueel voorbij was, gaf hij al aan niet te willen slapen in zijn bed. Hij vond het eng om zo hoog te liggen was dit keer het argument. Het matras is uiteindelijk ónder zijn hoogslaper ín de hut terecht gekomen en hij is tegen mama aan in slaap gevallen, in nog geen drie minuten tijd.