De tijd tikt door...

Vandaag staat er 30+5 boven mijn profiel. Nog goed twee maanden te gaan voor we ons derde kindje hopen te verwelkomen. Alhoewel ik volop mopper en zéker weet dat ik hierna nooit meer zwanger wil zijn, glijdt de tijd ook weer als zand tussen mijn vingers weg. De dagen gaan snel in december: sinterklaas, Jurres verjaardag, Kerst en Oud&Niieuw: zoveel bijzondere dagen die energie kosten naast mijn drukke gezinnetje!

Intussen zijn we uit de naam, is Jurre naar zolder verhuisd zodat manlief morgen aan de meidenmamer van Renske kan gaan werken. Zodra die klaar is, is de weg vrij voor tuttebellen met babykleertjes en een wiegje op de babykamer (die nu nog bezet is door ons heerlijk dreumesje) De geboortekaartjes moeten nog worden geregeld, maar verder hebben we volgens mij alles wel rond.

Inmiddels werk ik met enige moeite nog halve dagen van 8-12u. Nog 4 dienstjes te gaan voor mijn vakantie en verlof ingaan, en dat mag tijd worden. Fysiek en mentaal merk ik dat mijn zwangerschap vordert en dat ik meer en meer interesse verlies in zaken als bijv werk. Lekker nestelen vanaf 9 januari dus.

Er is één ding wat we blijvend niet in de hand hebben, en dat is mijn vaders gezondheid. Soms lijkt het proces even stil te staan, maar sinds vannacht kan hij plots amper meer zijn benen gebruiken. Zei ik vanmorgen nog monter tegen een collega dat hij tegen verwachting in de kerst nog had gehaald en ik goede hoop had dat hij de geboorte van ons kindje nog mocht halen; kanker is verradelijk en de angst neemt weer toe. We hopen, bidden en huilen of hij in elk geval zijn laatste kleinkindje nog in zijn armen mag voelen.

En zoals dat met alles gaat, geldt hierbij ook: de tijd zal het leren...