13 Weken........

Gaap.....maar toch nog even een blog :)

We zijn inmiddels al een beetje van de schrik bekomen, maar nog steeds is het nog een beetje onbegrijpelijk. Ik een kindje krijgen, hoe vreemd, geen Danila, een heel ander kindje. Ik heb me jarenlang afgevraagd hoe bijzonder het voor mensen moet zijn om een tweede kindje te mogen krijgen. Ik bedoel, het wordt niet hetzelfde kindje als de eerste. Ik kan me daar maar weinig bij voorstellen. Danila is al meer dan 4 jaar mijn kleine prinses en ik doe alles met haar. Hoe kan in mijn buik dan een niet-Danila groeien....

En nu is het zover, al 13 weken lang groeit er een bijzonder mensje in wording in me. De eerste 3 weken was ik volkomen van slag. Ik heb de ergste gedachten gehad waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat ooit zou denken (een hoop datjes). Ik kon niet schakelen. Een proces van een jaar waarin je accepteert dat het bij 1 kindje blijft, waarin je gevoel ook zegt dat het goed is, de onrust verdwijnt, en ineens blijk je zwanger.

Tot het moment dat ik op de eerste echo zag dat er een hoofdje, ruggetje en beginnende armpjes en beentje aanzaten. Jeetje, een silhouet van een heel mensje. Ik voelde gelijk tranen over mijn wangen rollen. Pure ongeloof dat mij dit nog mag overkomen, dat na alles.

Het proces van acceptatie vordert. D.w.z. vorige week dinsdag, 30 september, hebben we de combinatietest gehad. Ik vond het niet eens zo spannend, mijn gevoel zat goed. Ook vooral omdat het de verjaardag van wijlen mijn liefste paps was. Maar deze uitkomst had ik ook niet verwacht. We hebben de beste uitkomst die je kunt hebben, met als enige risicofactor mijn leeftijd, maar goed, dat wist ik al. Geen advies voor verder testen, maar wel vrij om daar zelf keuzes in te maken. Maar het werd afgeraden.

100% Zekerheid heb je nooit, maar nu begin ik me toch echt te beseffen dat ik in m'n handjes mag knijpen dat dit me gegund is. 1,5 Week geleden hebben we Danila verteld dat ze een brusje krijgt. Ik had een mooie zwangere barbiepop gekocht met een baby in de buik. Die vond ze dus mooier dan het nieuws wat we vertelden. Ik zat emo te wezen en zij was volop met Barbie bezig. Het besef komt wel steeds meer bij haar, ze vertelt middels Barbie waarom ze die heeft gekregen: 'omdat mama een baby in de buik heeft'. Vandaag is ze meegeweest naar de verloskundige en heeft ze het hartje gehoord. De dagen heeft ze afgeteld om mee te mogen. Op deze manier wordt het straks voor haar ook steeds echter.

Alles was goed. Een mooi hartje was te horen. Nu alleen nog de buik, dan wordt het ook echter, ik heb wat speling doordat ik 4,5 kilo ben afgevallen, dus dat scheelt weer.

Afgelopen vrijdag heb ik helaas acute ischias gekregen. Nog nooit gehad, maar in het pretpark liep ik volledig vast en kon niet meer lopen. Daarna veranderde ik langzaam in Quasimodo en kwam weer wat vooruit, maar mijn god, wat een pijn! Ik denk dat ik even de leukste attractie was op dat moment....

Gisteren mijn eerste sessie bij de chiropractor gehad, morgen weer. Ik hoop dat ik er straks weer wat over ren......