Helemaal in shock....

Ik las mijn vorige blog, deze ging over kraambezoek, en dan vooral over mijn buufje die niet op kraam was geweest.

Vorige maand, 6 augustus, riep ze me vanuit de tuin of ze even langs kon komen. Prima. Dus hebben we in de tuin gezeten en ik ben er gelijk over begonnen, dat ik er heel erg mee zat dat ze niet was geweest en dat ik vond dat ze erg ongeinteresseerd over kwam, dat ze nooit aan me had gevraagd hoe het ging en me niet eens had gefeliciteerd, behalve op facebook. Ik ben erg emotioneel geworden tijdens ons gesprek. 

Het enige wat ze er op zei was dat ze het zich helemaal kon voorstellen hoe ik me voelde.

Haar verhaal kwam daarna. Het blijkt dat ze nogal kwakkelt met haar gezondheid, buiten adem was als ze vanaf de voordeur naar haar auto was gelopen en bijna niets kon doordat ze vreselijke pijnen in haar buik had. Een jaar geleden heeft ze medicatie gehad zonder maagbeschermers en daar ondervindt ze nu de gevolgen van. 

Kortom: het ging niet goed met haar. Ze voelde zich op het moment dat ze bij me zat zich redelijk goed, daarom wilde ze ook even bij me langskomen.

Ik heb haar Nova op schoot gezet en we hebben nog een tijdje gekletst. We spraken af dat ze tijdens onze vakantie. 2 dagen later, weer voor de katten zou zorgen.

Toch merkte ik dat ik er mee bleef zitten. Haar reactie gaf me geen voldoening. Ik had meer verwacht, op z'n minst een excuses. Aan de andere kant wist ik dat ik die niet zou krijgen, ik bedoel, ik ken haar zo ontzettend goed en zo is ze nu eenmaal. Ik zag ook dat ze was veranderd. Ze zag er niet goed uit. 

Ik ben haar de afgelopen maand regelmatig tegengekomen, korte ontmoetingen, maar nooit echte inhoudelijke gesprekken meer gehad.

Afgelopen vrijdag, eergisteren, kwam ik terug van de supermarkt en was op de fiets. Ik zie haar zoon, die er nooit meer komt, bij het hek staan. Ik ben verbaast: hey, hoe gaat het met jou!?

Niet goed, antwoord hij. En dan vertelt hij me dat zijn moeder, mijn buurvrouw, 14 jaar lang, zojuist in bed is gevonden en niet meer leeft.

NEE!..........................ik ben er kapot van......

Ik kwam haar donderdag nog tegen! Dat kan helemaal niet. Mijn vriend heeft om 22u 's avonds nog een pakketje bij haar opgehaald. Toen was er niets aan de hand.

Mijn buufje....zomaar dood....

Inmiddels staan haar dochter en schoondochter die al jaren geen contact meer met haar hebben ook naast me.

Was het dit waard? Ik weet dat mijn hormonen goed z''n werk doen en verwijt mezelf dat ik bot heb gedaan. Ik had het gewoon moeten accepteren. Ik hoor ineens dat ze afgelopen zondag helemaal overstuur was omdat ze niet meer kon rondkomen en haar leverwaarden niet goed waren. Als ik dit had geweten....

En als klap op de vuurpijl was vorige maand, 5 weken geleden, haar vriend plotseling overleden. Dat wist ik, ze had het net uitgemaakt omdat hij haar aan het lijntje hield. Dat deed hij ook. Hij was de reden dat ze sinds 3 jaar geen contact meer had met haar dochter, waar ze een hele sterke band mee had.

Mensen, misschien totaal off topic, maar voor mij is het begonnen met kraamvisite. En nu dit....ik heb zo'n verleden met dit lieve mens, ze heeft me hier warm ontvangen als buurvrouw toen ik hier alleen kwam wonen. Ze at vaak bij me of ik bracht haar wat. Ze was altijd gezellig en niets was haar teveel. Ze heeft nooit ergens moeilijk over gedaan. Ze was bij elk feestje aanwezig maar vooral tijdens mijn ziekte is ze er voor me geweest. Dat waren zoveel positieve dingen. Maar ze was veranderd. Of dat kwam door de mensen waarmee ze omging.....ik zal er nooit meer achterkomen...ik zal het geluid van de dichtgaande gordijnen 's nachts om 4u missen, ik zal haar stem missen, haar groet vanuit de tuin, haar zorgen om de poezen, haar opvang van onze pakketjes, haar slaperige hoofd 's middags om 14u als ze net wakker is, haar lelijke oude groene autootje die er nu nog staat.....ik ga haar zo enorm missen.....