Hoezo roze wolk

Na twee nachten in het ziekenhuis mochten we dan eindelijk naar huis.  Ik was doodop en Kaspar ook. Hij lag meteen heerlijk te slapen in zijn box alsof hij nooit anders heeft gedaan.

En zo ging het eigenlijk de eerste twee weken perfect. Om de drie uur een flesje, een schone luier even knuffelen en naar bed. Hij viel vrijwel altijd bij ons in slaap en na een week liet hij er ’s nachts al vijf uur tussen.

Maar om nou te zeggen dat ik op een roze wolk zat?!..Ik zag dat kleine hoopje mens tevreden in de box liggen en ik vond hem wel lief en schattig. Maar het voelde niet als mijn kind. Ik had het gevoel dat elk moment de deurbel kon gaan en dat zijn echte moeder hem kwam halen.

Maar na twee weken begon de ellende. De niet bestaande roze wolk, werd een grote grijze donderwolk. De hel die men darmkrampjes noemt. Het klinkt zo onschuldig (Ik stel ook voor dat we de Engelse term Koliek gebruiken, klinkt meteen wat kwalijker) maar het is ellendig. Hij huilde van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds/’s nachts. En het werd met de dag erger. Ik heb moment gehad waarop ik dacht “Nu is het genoeg. Ik rij nu nog naar het ziekenhuis en laten ze hem daar maar houden” of “Ze hebben me de verkeerde baby meegegeven, deze is niet van ons. Ik had een lieve baby besteld” En ik heb huilend naast het bed gestaan en mijn vriend wakker gemaakt en gezegd “De baby is kapot, het kan niet anders”

We hebben alles geprobeerd en iedereen had wel een goed bedoeld advies; omhoog houden met voeden, kamillethee, ander voeding, inbakeren, andere fles. Is het geen koemelkallergie? misschien verborgen relfux? Je moet naar een osteopaat! (het nieuwe wondermiddel). En mijn favoriet van die tijd “Het is nu misschien vervelend, maar je krijgt er uiteindelijk zooooo veel voor terug”. Mensen die dat zeiden kregen een perma-ban in huizen panini. Ik kreeg er helemaal niks voor terug, behalve een volle luier en oorverdovend geschreeuw/gehuil. Dat het krampjes waren werd vooral duidelijk toen hij enorme (en ik bedoel echt grote-mannen-bouwvakker) scheten ging laten.

De krampjes zijn nu zo goed als weg en het blijkt eigenlijk stiekem een heel vrolijk kereltje te zijn. Hij vind alles leuk, en lacht werkelijk van oor tot oor. Hij slaapt van 12 tot 10 (het is een beetje een nachtbraker) maar dat betekent dat mama lekker kan uitslapen en groeit als kool. En nu, nu krijg ik er inderdaad wat voor terug en nu voel ik me pas echt moeder. Nu zie ik ook eindelijk dat roze randje om die wolk. En nu snap ik waarom kinderen krijgen eigenlijk stiekem best leuk is.