Houdini

K.aspar slaapt erg slecht. Die kleine handjes vliegen werkelijk overal naar toe. Hij slaat zichzelf ook regelmatig wakker of slaat zijn speen uit de mond. Omdat ik het op een gegeven moment zat was om elke 10 minuten de speen er weer in te duwen, zijn we hem ’s nachts gaan inbakeren. Dit doen we met de “swaddle me”; een blauw gevaarte dat het beste valt te omschrijven als een kruising tussen een slaapzak en een babydwangbuis.  

De oma’s vinden het verschrikkelijk om hem zo te zien. Maar hij slaapt er heerlijk in en nu dus ook eindelijk ’s nachts door.  Nu ik ook aan mijn eigen nachtrust toe kom, loop ik niet meer als een tikkende tijdbom door het huis en is het voor iedereen een stukje leuker en leefbaarder. Dan neem ik het dus maar voor lief dat K.aspar er ‘s nachts bij ligt als Hannibal Lector in zijn jongere jaren.

Echter, sinds kort presteert hij het om zich lost te wrikken uit de blauwe mummie-zak. Gisterochtend sloop ik zijn kamertje binnen en ik trof daar een  klein oorlogsgebied aan in het witte ledikantje. De “swaddle-me” was los en hij had het voor elkaar gekregen 1 voetje uit de zak te wringen. Dit voetje had geen sok meer aan, die ik dan weer terug vond bij zijn oor. De dekentjes waren geheel naar een kant van het bed getrapt en zijn speen lag zo’n beetje aan de andere kant van de kamer. Zijn pyama had hij voor het gemak ook al half uitgetrokken.

En daar lag meneer, met een grote grijns alsof hij wou zeggen: “Tadaaa!!..” Maar ik kon niet anders dan lachen. Blijkt K.aspar toch geen kleine seriemoordenaar/kannibaal te zijn, maar een mini-Houdini.