Kletskous

Sinds zondag kletst onze kleine vriend er vrolijk op los. Babbelen deed hij hier voor ook al, maar hij heeft nu ontdekt dat hij ook kan gillen en kirren. Hij doet ontzettend zijn best en verteld hele verhalen, ook als je even niet luistert.  Zodoende moeten de nijntjes, die hulpeloos aan de mobiel hangen, alle avonturen aan horen. Wij verstaan elkaar nog niet, maar dat weerhoud K.aspar er niet van om het toch allemaal vertellen.

De ‘woordjes’ komen werkelijk vanuit zijn tenen. Hij tuit eerst zijn lipjes, balt de vuistje, trekt zijn beentjes op en fronst op om vervolgens een reeks woorden eruit te persen; “ggh-ggh-Aaaahh…ieeerbrrrgg….ehhhkrriiee….oeahhh”. Ik schiet elke keer in de lach als hij met dat serieuze gezichtje hele baby-brabbel volzinnen produceert.

Zo zaten we zondag na de fles nog even op de bank ‘Boer zoekt vrouw’ te kijken. Bij de scene waar boerin Henrieke toch enigszins beteuterd in een triest theekopje zat, met de sociaal gestoorde Bert, merkte ik op dat zij het gezegde ‘lachen als een boer met kiespijn’ toch wel uitgevonden moet hebben. Vanaf mijn schoot hoorde ik instemmende geluidjes waarna hij omhoog keek, mij een geweldige brede glimlach schonk om zich vervolgens al babbelend weer te verdiepen in de strubbelingen van de polderboeren. Want ja, ook op deze leeftijd heeft K.aspar al ontdekt dat de beeldbuis een geweldige vorm van vermaak biedt.

Verder is het geen motorisch wonder en langzaam vervliegt bij ons de hoop dat we een kleine messi in de box hebben liggen. Maar waarom ook moeilijk doen, als mama bij elk gilletje naast de box staat om Walter de speeldraak aan te geven.

Voor nu houden we het dus even op kletsen. Samen vermaken we ons wel, en eindelijk heb ik dan toch een man die wel met opperste concentratie en een brede glimlach al mijn verhalen aanhoort en ook met enige regelmaat iets terug zegt.