Wij begrijpen elkaar

Kaspar zit midden in
een sprongetje, zo blijkt. Al een paar dagen is hij heel ontevreden vooral met
slapen gaan en ook met drinken. Dit resulteerde in een ware strijd in de babykamer,
wie zou het langst volhouden..baby vs mammie. Gisteren hebben we bij elkaar 4
uur gestreden voordat hij eindelijk toegaf aan zijn slaap en mammie de strijd
won. 

Dus ging ik toch maar
eens googelen en tot mijn schrik zag ik dat deze sprong tot wel twee weken aan
kan houden..Grrr..dus nog anderhalve week strijd. Maar tevens zag ik ook dat
dit het sprongetje was waarbij hij zich zou kunnen omrollen. Owwhjee..Dan toch
maar eens even oefenen, want Kaspar vind het verschrikkelijk om op zijn buik te liggen, heel eventjes wil nog wel..maar als ik hem langer dan 30 seconden zo laat liggen begint hij te brullen alsof zijn leven ervan af hangt. En van omrollen is  al helemaal geen sprake.

Dan toch maar eens in
de box oefenen. Terwijl ik hem op zijn buik legde zei ik: “Sorry vriend, maar
het moet, je hoort namelijk te kunnen rollen en als je dat niet kan krijgt mama
straks weer op haar kop bij het concentratie-bureau”. En zowaar, meneer rolde
prompt van buik naar rug met een trotse grijns op zijn gezichtje alsof hij wou
zeggen “bedoel je dit?” Ik stond met open mond te kijken.

Daarna tijdens het
instoppen in bed, bleef hij de speen uitspugen. En met spugen bedoel ik dat de
speen echt gelanceerd werd, soms tegen mijn hoofd en soms uit bed, wat meneer
schijnbaar erg grappig vond aan de brede glimlach te zien. Op een gegeven
moment  was ik het zat en zei ik “Dit is
de laatste keer dat ik je jouw speen geef, nu moet je gaan slapen”. Ik gaf hem
zijn speen en verliet de kamer en tot mijn verbazing bleef het stil. Toen ik na
10 minuten stiekem om het hoekje gluurde bleek hij in slaap te zijn gevallen, met
de speen in zijn mond.

Tjaah, het is dan misschien geen motorisch wonder, maar het lijkt erop dat hij toch wel een
beetje slim is..hopelijk. En dat heeft hij dan weer van mama.