Arme opa

Kaspar is al een paar weken een beetje eenkennig.  We weten alleen van tevoren nooit wie hij een mooie glimlach schenkt of een angstkreet en huilbui.  Over het algemeen gaat het met vrouwen goed, met mannen iets minder. Maar wat we wel weten is dat de vader van vriendlief helemaal niks goed kan doen.  

Hij hoeft maar in beeld te verschijnen of het drama begint. Kaspar begint sneller te ademen..piept een paar keer heel angstig om vervolgens in huilen uit te barsten en ook echt huilen met dikke tranen.  Waarom weten we nog steeds niet, hoewel het wel iets beter gaat als ‘enge’ opa niets zegt. En ik vind het zo zielig voor mijn schoonvader..die met de beste intenties boven de box hangt en er alleen een groot drama voor terug krijgt.

Aankomende vrijdag gaan we voor een weekje naar Winterberg en mijn schoonouders komen het weekend langs. Dan moeten we maar eens gaan werken aan de opa-kleinkind-band. Misschien dat ‘enge’ opa alle flesje maar moet gaan geven, want de liefde van een man gaat nou eenmaal door de maag.

Verder gaat het heel goed met Kaspar. Hij weegt nu 6.470 kilo en is 63.8 cm lang. De achterstand die hij had bij de geboorte heeft hij nu zo goed als ingehaald maar het blijft een gespierde spijker, maar nu wel met een klein onderkinnetje. Hij heeft ook zijn laatste inentingen gehad en wat is het toch zielig, dit keer had hij er ook wat meer last van en lichte koorts. Gelukkig duurt het weer even voordat we opnieuw de martelgang moeten doormaken.