Snot, koorts en hoesten in Winterberg

Waar ik in mijn vorige blog nog optimistisch sprak over een erge verkoudheid, kan ik nu zeggen dat het de “griep from hell” bleek te zijn. Tegen de avond had ik 39.5 graden koorts en zat ik als garnaal op de bank. Slapen ging ook niet vanwege het hoesten en de snotneus en als ik sliep begon ik te ijlen over tweelingzwangerschappen en cupcakes.

En hoe voorzichtig ik ook was, ik kon niet vermijden dat ook meneer Panini en kleine man slachtoffer werden van dit Killer-virus. Vrijdagochtend, de ochtend van vertrek naar Winterberg, zag ik het meteen al, een bleek snoetje en rode waterige ogen. Kaspar had voor het eerst in zijn jonge leventje de griep en ook vriendlief was nog niet optimaal in orde. Maarja, Centerparcs was geboekt, de schoonfamilie stond op de stoep…dan maar uitzieken in Duitsland.

En zo pakte onze vakantie helaas heel anders uit dan verwacht. De eerste paar dagen hebben vriendlief en kleine man vooral veel op bed gelegen. Dat waren tevens ook de enige dagen dat er sneeuw lag in Winterberg en de kans om te skiën zagen we aan onze neus voorbij vliegen. Tot en met woensdag is kleine man niet optimaal in orde geweest en hebben we dus vooral in het  huisje gezeten. Ook blijkt Kaspar ondanks zijn zwemvliesjes (aan beide voetjes zijn twee teentjes half vergroeid) geen Micheal Phelps en het subtropische zwemparadijs kon hem gestolen worden.

Tot overmaat van ramp verloor ik ook het diamantje uit mijn ring. Gelukkig vond mijn moeder het minuscule steentje weer terug op de wc, maar die moeten we er nu opnieuw in laten zetten en tot die tijd heb ik een kale linkerhand.

Wat een lekker weekje weg had moeten zijn, was vooral een weekje vol zetpillen, neusspray, snotdoekjes en hoesten. Desalniettemin was het wel heel gezellig met mijn moeder en schoonfamilie en hebben we veel spelletjes gedaan. Nu maar hopen dat Kerst wat anders bied.