Goedemorgen Mama!

Hij is alweer 5.5 maand oud. Een half jaar geleden liep ik puffend en steunend op het einde van mijn zwangerschap en een jaar geleden hadden we net de familie en vrienden op de hoogte gesteld van de garnaal in mijn buik. En nu, aan het begin van 2013, zijn wij de trotse ouders van een geweldige kleine grote vriend.

Elke ochtend weer wordt ik gewekt door een klein piepstemmetje dat ligt te kirren en gillen in zijn bed. Als ik dan heel voorzichtig de deur van zijn kamertje open doe en om het hoekje naar de wieg gluur zie ik daar mijn mannetje liggen. Handjes in de lucht en voor zijn gezicht en maar kletsen tegen die kleine vuistjes, tot hij mij ziet. Dan begint hij opgewonden te trappen met zijn beentjes en met zijn armpjes te zwaaien en krijg ik een geweldige grote glimlach, waarna hij zijn armpjes omhoog gooit om opgepakt te worden.

Een beter begin van de dag kan je je niet bedenken en mijn ochtendhumeur is nu ook naar het land der fabelen verbannen. En zo gaat het de hele dag, die mooie blauwe oogjes volgen me overal waar ik heen ga en zodra ik weer dichterbij kom begint de opwinding en schieten de armpjes omhoog. Het gehele tafereel is te aandoenlijk en ik kan het dan ook vaak niet laten om hem even op te pakken en te knuffelen.

Schateren doet hij nog niet, maar als papa zijn buik opeet komt er toch een soort van Beavis-en-Butthead gegrinnik uit. Een onweerstaanbaar geluid waardoor papa hele uren lang zijn buik moet opeten van mama, want als mama het doet is het toch een stuk minder grappig.

We zijn zo trots op onze kleine man. En hoe vervelend hij ook kan zijn als hij ’s avonds naar bed moet, de gigantische lach die ’s ochtends op mij ligt te wachten maakt alles weer goed.