Tandje numero uno

Het eerste tandje is een feit. Ofnaja..tandje, het is op dit moment meer een ieniemienie klein stukje baby-ivoor dat boven zijn tandvlees uit piept. Duidelijk voelbaar en zichtbaar maar helaas nog niet vast te leggen op de gevoelige plaat. Jullie moeten mij dus maar op mijn woord geloven.

Ik vroeg me al af waarom de knuffels de laatste paar dagen met zoveel passie en woede verslonden werden. Walter de speeldraak heeft zijn gelijke ontmoet in onze eigen kleine draak die werkelijk al Walters ledematen afgekauwd heeft met een enthousiast en wild gegrom. En toen ik hem vanochtend in bed aantrof met het oor van zijn knuffelkonijn volledig in de mond gepropt, vond ik het tijd voor een oraal onderzoek.

Met mijn schone vinger verkende ik het roze gat en ja hoor, daar voelde ik opeens een hard randje voor en onder in zijn mond. Ik bleef helaas iets te lang hangen op dat plekje en voor ik het doorhad probeerde Kaspar dit nieuwe tandje uit op mijn vinger. Met lichte verbazing over de kracht in de kleine kaken riep ik “auw”, tot groot vermaak van de kleine draak.  Want schijnbaar hoort leedvermaak ook bij deze leeftijd.  

Op dit moment ligt onze frummel heerlijk te slapen in zijn ledikant. Maar als ik alle horror-verhalen moet geloven zit ik vannacht nog wel een paar keer naast zijn bedje. Laten we echter hopen dat onze kleine man zich zo voorbeeldig blijft gedragen als hij de laatste paar weken heeft gedaan en dat we deze nieuwe mijlpaal zonder al te veel kleerscheuren overleven.