Moederliefde

Ik blijf me erover verwonderen hoe sterk die band tussen moeder en kind is. Verwonderen is misschien niet helemaal het juiste woord, want hoewel de dit een volkomen nieuwe ervaring is, voelt het toch als iets natuurlijks, vanzelfsprekends en bovenal een oer-gevoel.

Als ik vol trots de zoveelste foto van zoonlief naar de gehele vriendlijst whats-app, bedenk ik me weleens dat ik die moeder ben geworden die ik nooit wou worden die te pas en te onpas foto’s van haar kinderen onder de neus van wildvreemde schuift. Want laten we wel wezen, dat is in feite de reden dat ik hier op babybytes zit, om op te scheppen over dit prachtige jongetje dat ik op de wereld heb gezet. Maar ik schaam me er niet voor, want daar is mijn zoontje veels te knap en te leuk voor.

Ik kan zo genieten van die kleine momentjes, waarvan ik altijd hoop dat ze heel lang duren. Als hij ’s ochtend een klein handje op mijn wang legt en me begroet met een hartverwarmende glimlach. Als we ’s middags samen een dutje gaan doen op het grote bed en ik zachtjes in zijn oor ‘een klein zigeunermeisje’ zing en hij zich dan met een zucht overgeeft aan de slaap en zijn voorhoofdje tegen mijn gezicht aandruk. Als hij ’s avonds op het box-kleed naast me ligt en de fruitsalade van mama tot een ware giechelbui kan leiden. En als hij dan ’s nachts na zijn fles pas op houdt met mopperen als ik hem nog zachtjes een kusje op zijn slaap druk en hij met een halve glimlach in slaap valt.

En wat gaat het toch snel. Hij is pas 6 maanden maar als ik door het fotoalbum blader zie ik de foto’s van mijn kleine man, net geboren, zo fijntjes en mooi. Hoewel ik me verheug op elke mijlpaal die we gaan bereiken, de eerste stapjes en de eerste keer dat hij mama zal zeggen, vrees ik voor de leeftijd dat hij niet meer wil knuffelen en kussen, dat ik hem niet meer mag ophalen bij school en dat hij uitgaat met zijn vrienden, of nog erger dat hij straks het huis verlaat. Ik weet dat het nog heel lang duurt, maar als ik zie hoe snel deze laatste zes maanden voorbij zijn gevlogen denk ik dat de komende 18 jaar ook in sneltreinvaart zullen gaan.

Hoewel het leven met een baby niet altijd rozengeur en maneschijn is (zie een aantal vorige blogs) ben ik zo dankbaar voor dit kleine wonder in mijn leven en hou ik zo intens veel van hem. En elke avond als ik hem in bed leg, fluister ik in zijn oortje dat ik heel veel van hem hou en er altijd voor hem zal zijn, zelfs als hij gillend met zijn kleine vuistjes op mijn borst trommelt omdat hij echt niet gaat slapen.

En ik hoop zo vurig dat ik nog heel lang met hem kan lachen, knuffelen en kussen.