Waar blijft de lente?

Brrr, wat is het koud. Afgelopen weekend blies er een ijzige wind over de nieuwbouwvlakte bij ons huis. Met mijn ski-jack aan en sjaal om trotseerde ik de kou om ons hondje uit te laten, die geen last leek te hebben van de barre weersomstandigheden, met zijn dikke zwarte vachtje. Terwijl hij vrolijk over het verlate veld dartelde, kon ik alleen maar denken aan ons warme huisje en ik wou zo snel mogelijk weer huiswaarts keren.

Ik hou best van de winter. Als we na een lange zomer  en herfst weer gezellig binnen zitten met de kaarsje aan. Heerlijke stevig Hollandse winterkost eten, warme choco met slagroom drinken en dan ’s avonds met een verzadigt gevoel lekker onder de warme dekens kruipen. Hopen op sneeuw en dan ’s ochtends de gordijnen opentrekken en een prachtig wit landschap zien.

Maar nu ben ik het wel een beetje zat. De winter is fijn omdat hij altijd gevolgd wordt door de lente, een prachtig seizoen, het mooiste seizoen als het wordt uitgedrukt door Vivaldi. Groene blaadjes aan de bomen, vogeltjes die zingen en heerlijk buiten wandelen in een waterig Hollands zonnetje. In de lente komt de wereld weer tot bloei en voel je een hernieuwde energie door het land gaan. Iedereen lijkt wat vrolijker en in huize Panini wordt dat het beste gedemonstreerd door een wat montere meneer Panini, die lijdt aan een lichte winterdepressie.  

Maar de lente blijft uit. Ik heb net de weersverwachting bekeken voor de komende week en het lijkt wel alsof we de lente en zomer compleet hebben overgeslagen en direct weer in de herfst zijn beland. Ik zou zo graag lekker met zoonlief gaan wandelen en wat zonlicht op dat bleke toetje laten schijnen. Ik zou zo graag de tuin eindelijk afmaken, en er ook in zitten. Ik zou zo graag de ramen en deuren op gooien en een frisse wind door het huis laten waaien.

Waar blijft de lente?!?