Dag lieve opa

Mijn opa is er niet meer.

Veel meer valt er eigenlijk niet te zeggen. Wat kan ik verder nog zeggen? Hoewel het er al lang aan zat te komen is de impact nog steeds erg groot, en het verdriet is zo veel groter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn wereld staat vandaag even stil en het is pijnlijk om te zien hoe de rest van de wereld gewoon door draait. Verdoofd zap ik langs de zenders en ik ben bijna verbaasd dat het 8 uur journaal geen Memoriam uitzend. Ik vind het bijna gek dat Mathijs van Nieuwkerk niet een of andere Franse dichter citeert ter nagedachtenis aan mijn opa, en dat Albert Verlinde de nieuwe ontwikkelingen in de Badr Hari zaak nieuwswaardiger vind dan dit.

25 lange jaren was hij mijn Opa en ik weet dat ik me heel gezegend hoor te voelen met al die jaren die hij bij ons was. En toch doet het zo’n pijn. Nooit meer zal hij  verwoed met zijn vinger, die met die vergeelde nagel, op de tafel trommelen als hij zijn punt duidelijk wil maken. De stoel, die zo centraal in de woonkamer staat, zoals hij ook centraal in ons leven stond, blijft leeg. Die ijsblauwe ogen zullen niet meer glinsteren en stralen zoals ze zo goed konden doen als wij binnen kwamen. En wat hield hij toch van ons. Van zijn vrouw, zijn vier dochters; zijn meiden, zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen. We konden allemaal rekenen op die mooi glimlach en dat kleine subtiele kneepje in je hand als we weer weggingen.

Mijn opa was een waar medisch wonder, tegen alle kansen in. Hoe vaak de heren dokters hem al niet hadden opgegeven en hoe vaak hij weer niet opkrabbelde. Het voelde ook zo onwerkelijk, dat moment dat ik de ziekenhuiskamer verliet en hem nog door de deuropening zag staren. Ik wist dat dit het laatste moment was dat ik hem levend zou zien, dat moment staat op mijn netvlies gebrand. En toch had ik ergens tevergeefs een hoop dat hij het nog zou redden. Dat hij volgende week weer gewoon zijn jenevertje zou drinken en camel sigaretje zou roken. In een ideale wereld hoeven we nooit afscheid te nemen, blijven we voor altijd bij elkaar en leven we lang en gelukkig op een plek waar de herfst nooit winter wordt. Maar zijn lichaam was op. Langzaam was de kaars opgebrand tot er een klein flikkerend lichtje overbleef dat uiteindelijk werd gedoofd.

Wat zal ik hem missen, met heel mijn hart. Het enige wat mij nu nog rest is zijn herinnering in leven houden. Als Kas later groot is zal ik hem vertellen hoe trots hij was op zijn nummer negen. Achterkleinkind nummer negen dat zoveel leek op zijn zoontje dat nooit heeft mogen leven. Hoe hij op zijn sterfbed zijn handen uitstrekte naar Kas en nog naar hem zwaaide en glimlachte. Hoe hij zijn duim nog opstak naar papa die hem gedag zei en nog even in mijn hand kneep toen ik vertelde dat ik van hem hield.

Lieve Opa, wat zal ik je ontzettend missen. Ik hou van je..